________________
ભવનું ભાતું જે સુકુમાર રહ્યો હતે.
માનવીને સનેહ ગમે તેટલે ઊંડે હોય પણ તે મૃત્યુને નથી ખાળી શકતે. કાળ પિતાનું કર્તવ્ય કઠેરતા પૂર્વક કર્યો જ જાય છે.
આયુષ્ય પૂર્ણ થતાં દત્તમુનિ સ્વર્ગે સિધાવ્યા.
અરણિક માટે સંસાર શૂન્ય છે તે હતો જ, પણ આજ એને સાધુજીવન પણ શૂન્ય જેવું ભાસ્યું. એને ભિક્ષા લાવી આપનાર કોઈ નથી. એના બરડા પર પ્રેમભર્યો હાથ ફેરવનાર કેઈનથી, નેહભીના શબ્દોમાં એની ભાળ રાખનાર પણ કેઈ નથી. એનું જીવન નીરસ-નિરાધાર થઈ પડ્યું.
મુનિદત્તના વૃદ્ધ ગુરુ આવ્યા. એમનું શરીર જીર્ણ થઈ ગયું હતું. એ કંઈ જ કરી શકે તેમ ન હતા. એ દેહથી થાક્યા હતા, પણ મન સાબૂત હતું. એમણે કહ્યું:
અરણિક, ભાઈ, આમ ખિન્ન થયે શું વળે ! આપણે તે સાધુ. સાધુને શેક ન શેભે, શક સંસારીઓને હોય, આપણે શોકને નિર્મૂળ કરવા નીકળ્યા છીએ. આ શેકનાં વાદળને તારે જ્ઞાનના પ્રકાશથી દૂર કરવાં જોઈએ. ભાઈ સ્વસ્થ થા !”
આ વાક્યો પળભર આશ્વાસન આપી ગયાં, પણ પછી તે અરણિકનું હૈયું વધારે ભરાઈ આવ્યું. તપેલા તવા પર પડેલાં પાનાં બિંદુ “સમસમ” કરતાં બળી જાય એમ એના શેકથી તપેલા હૈયા પર પહેલાં આ વાક્યો
