________________
ભવનું ભાતું
૨૫પ્રતિજ્ઞા મને ઊંચે ને ઊંચે લઈ જાય છે. હું ક્યાં હતો ને ક્યાં આવી ગયે? ક્યાં ચેરનું અંધકારમય-ભયભર્યું જીવન અને ક્યાં આજનું ગૌરવભર્યું નિર્ભય જીવન! આહ! એ દિવસે એ નિયમનું મૂલ્ય મારે મન કાંઈ ન હતું. આજ એ જ નિયમ મારા જીવનને વિધાયક બન્યું છે. મારા નિર્ભાગીના ભવનું ભાતું બન્યું છે.
મનમાં થાય છે કે ગુરુને વંદન કરી આવું-એમનાં પ્રત્યક્ષ દર્શન કરું. પણ એ કયાં મળે? જયેષ્ટ માસમાં પુષ્પચૂલાનાં લગ્ન પતી જાય એટલે ગુરુદેવની શોધમાં નીકળી પડું. ઈચ્છા તે એવી થાય છે કે એમના ચરણોમાં બેસી મારા પાપનું પ્રક્ષાલન, મારાં ઊંના ઊંનાં આંસુઓથી કરું.”
વાર્તાલાપ આગળ ચાલતે પણ એટલામાં તે બહાર રમવા ગયેલ એમને સૌથી નાના પુત્ર અજય આવી પહોંચે, એટલે વાતને ટૂંકી કરતાં વસન્તસેનાએ કહ્યું:
ઉઠે, જમવાને સમય થયું છે. સ્વપ્નથી પેટની ભૂખ નહિ ભાંગે. સપનાંની સુખલડી ભૂખ ભાંગે નહિ રે લેલ!” વસન્તસેના આનંદમાં આવીને ગાવા લાગી.
પુષ્પશૂલને હોદ્દો સંભાળ્યાને બાર મહિના થયા હતા, પણ એક યુગમાં ન આવે એવું પરિવર્તન આ બાર મહિનામાં આવ્યું હતું. પ્રજામાં નિર્ભયતા, શિસ્ત, સંયમ અને શ્રદ્ધા આવ્યાં હતાં. ચેરની કળા ચેર જાણે. શેર સેનાપતિ બને ત્યાં બીજે ચાર આવે ક્યાંથી? અને આવે તે ફાવે ક્યાંથી ?
સેવામાં, પ્રતાપમાં, નમ્રતામાં ને ભક્તિમાં એ અપ્રતિમ