________________
ભવનું ભાતું
આવ્યા આપવા તૈયાર થઈ
તી યુવાની છે.
તે
આવ્યા છે, પણ મારા મનના ચેર! હું તે દેહ, દાગીના અને દિલ બધું આપવા તૈયાર થઈ છું. આવ, જરા નજીક આવ!”
પ્રશાન્ત રજની છે. ઊછળતી યુવાની છે. એકાન્તને સમય છે. ચન્દ્ર રોહિણી સાથે રસલહાણ લૂંટી રહ્યો છે તે આપણે શા માટે વંચિત રહીએ?” મધુર સિમત કરી રાણી એને હાથ ગ્રહવા ગઈ, ત્યાં એ બે ડગલાં પાછા હઠી ગયે.
વાતાવરણ તે એવું હતું કે એક યોગી પણ પીગળી જાય. જ્યારે આ તે એક ભેગી હતે. પણ આ ભેગીનાં હૈયામાં એક જીવંતગીની મૂર્તિ બેઠી હતી. એ કહી રહી હતીઃ “પુષ્પ! આજ તારી કસોટી છે. તું કહેતે હતો ? દેહના ટુકડા થશે પણ પ્રતિજ્ઞાની પવિત્રતા નહિ જાય. વાતો ઘણું કરે છે. આજ તારે તલવારની ધાર પર ચાલવાનું છે. ક્રોધને દાબી શકાય છે, ભૂખે રહી શકાય છે. વીરતાથી સિંહને કબજે કરી શકાય છે, પણ એકાન્તમાં રૂપથી છલકાતી યૌવનવંતી નારી જ્યારે નિમંત્રણ આપે ત્યારે ટકવું એ તે વીરનું–ના–મહાવીરનું કામ છે !'
પુષ્પચૂલ પોતાના ચિત્તમાં રમી રહેલી એ ત્યાગમૂર્તિને નમી રહ્યો. એ મનમાં જ ગણગણ્યોઃ “ગુરુદેવ ! તમારી આણુને છોડી નહિ દઉં. આપે પ્રગટાવેલા પ્રતિજ્ઞાદિપને અખંડ રાખીશ.”
રાણીએ હાથ પકડતાં કહ્યું: “કેમ દૂર ભાગે છે" ભીરુ! ડરે છે? હું રાણી ! મહારાજાની માનીતી નવી રાણી. તારા પર પ્રસન્ન થઈ છું, અને તું દૂર ભાગે છે?”
