________________
ભવનું ભાતું
૧૯
પૂર્ણિમાને થાડા દિવસની જ વાર હતી. એ દિવસે ગણવા લાગ્યા. પૂનમ આવી અને એ દિવસે એ પાતાનાં સાધના સાથે રાજમહેલમાં પહેાંચી ગયા. અગાસીમાં પલંગ પર રાણી પેાઢળ્યાં હતાં. એણે આકાશમાં મીટ માંડી, તે જાણે આરસીની તખ્તી પર મુક્તાફળ ગાઠવ્યાં હાય એવા સફેદ તારા આકાશમાં શૈાભી રહ્યા હતા. ચંદ્રનાં ધવલ કિરણેા રાણીના રૂપભર્યા અંગને સ્નાન કરાવી રહ્યાં હતાં.
પુષ્પસૂલ ધીમે પગલે પલંગ પાસે સરકચો, ત્યાં રાણી સફાળી જાગી ઊઠી, એની વાણીમાં કરૂપ હતા છતાં સત્તાવાહક રીતે તેણે પૂછ્યું : ‘કાણુ છે તું ? ?
ચાંદનીમાં પુષ્પચૂલના રૂપાળા ચહેરો વધુ રૂપાળે લાગતા હતા. એની ઝીણી આંખમાંથી ઝરતી જ્યેાસ્ના, એના સશક્ત ક્રેડ, ઢાલ જેવી એની ઉપસેલી છાતી. એના માથા પર ઊડતા વાંકડિયા વાળ–આ સૌ પુષ્પસૂલના રૂપની જાણે પ્રશંસા કરતાં હતાં.
ચ'ચળનારીનાં મનને નચાવી મૂકતુ એનુ જુવાન રૂપ રાણીના મન પર પણુ સામ્રાજ્ય જમાવી બેઠું'. એ ચૂપ ઊભા હતા, એના મુખ પર ભયને ખદલે વીરતા રમી રહી હતી. રાણી પલંગ પરથી અંગડાઈ લેતી ઊભી થઈ. એ એની પાસે આવી, અને ખેાલી :
<
‘ પુષ્પફૂલ ! હું જાણું છું કે તું ચાર છે. તારે ચારી કરવી છે ના ! ગભરાઈશ નહિ. આજ તા હું' પાતે જ ચારીના માલ તરીકે તારા હાથમાં પડવા તૈયાર છું. તું તેા દાગીના ચારવા
