________________
ભવનું ભાતું
૧૭
સાહસ હતાં, છતાં, કાળ કાળનું કામ કર્યું જ જાય છે.
' એણે લૂંટ ચલાવી પણ ચેકિયાતે અને ગામલોકે શસ્ત્રસજજ હતા. એ પૈર્યથી લડ્યો, પણ સામે સમૂહ માટે હતે. સમયસૂચકતા વાપરી એ સરકી ગયે. અને એ જંગલની એક ભયંકર ખીણમાં ઊતરી ગયે.
પર્વતની હારમાળામાં પુષ્પચૂલને પકડો એટલે પાણીમાં મગરને નાથવા જે પ્રયત્ન હતો. હવે એ નિર્ભય હતું, એણે એક ઝાડની નીચે એના દેહને લંબાવ્યું, ત્યાં એના સાથીઓ પણ આવી પહોંચ્યા.
ખળખળ વહેતા ઝરણાના કિનારા પર ઊભેલા પુષ્પિત વૃક્ષ નીચે પડ્યો પડ્યો પુષ્પચૂલ વનસૃષ્ટિને નિહાળી રહ્યો છે, ત્યાં એના સાથીઓએ એની આગળ ફળને ઢગલે કર્યો. કેવાં સુંદર એ ફળ હતાં ! ગોળ અને સુંવાળાં રંગીલા અને સૌરભથી મહેકતાં. ફળ જોતાં જ મોંમાં પાણી છૂટે.
છરાથી ફળને સમારતાં પુષ્પચૂલે પૂછયું : “જગુ! આવાં સુંદર ફળે ક્યાંથી લાવ્યા ? એની સુવાસથી જ નાક તૃપ્ત થઈ જાય છે. આ ફળનું નામ શું ?” જગુએ ચીર મુખમાં મૂકતાં કહ્યું: “નામ ને ઠામ કેણ પૂછવા બેઠું છે? એની મીઠાશ અને એને રંગ જ એની ઉત્તમતા સિદ્ધ કરે છે.”
ના, ના, એમ ન કહે, મારે તે નિયમ છે. જે ફળનું નામ હું ન જાણું એ અજાયું ફળ મારે ન ખાવું. નામ કહે તે ખાઉં, નહિ તે લે આ તારું ફળ પાછું.”
તે રહે ભૂખ્યાં. ચોરી કરવી છે અને નિયમ પાળવા
