________________
ભવનું ભાતું
“આ શું ગરબડ આદરી છે? આહ, ઊંઘ કેવી જામી હતી!”
પુષ્પચૂલના મુખ પર હજુ અહોભાવ હતે. એ પલંગ પર બેઠે. એને ખભે ઢઢળતાં પુષ્પચૂલાએ કહ્યું: “ભાઈ! તમે ધાડ પાડવા ઊપડયા, અને અહીં નટમંડળ આવ્યું, એમનું નાટક જેવા સૌ ગયાં. મારાં ભાભી વસંતસેનાં અને હું અમે બે જ બાકી રહ્યાં. ત્યાં આપણું દૂતે આવી કહ્યું: “રાજનાં માણસે અહીં આવ્યાં છે. પુષ્પચૂલની હાજરીની જરૂર છે. શ્રીનગરમાં ધાડ પડી ત્યારે એ અહીં જ હતે, એમ આપણે બતાવી શકીએ એવું કાંઈક કરે. એટલે. મેં તમારે વેશ પહેર્યો. હું પતિ બની. આ મારાં પત્ની બન્યાં–અમે તમારી હાજરી સિદ્ધ કરી. રાત્રે મેડેથી આવ્યાં ને એ જ વેશમાં સૂઈ ગયાં. વેશનું કેવું પરિવર્તન ! તમેય થાપ ખાઈ ગયા ને !”
વસન્તસેના અત્યાર સુધી ચૂપ હતી. એ વાત સમજી ગઈ. એણે કટાક્ષ કર્યોઃ “અમારા પર તમારો કેટલે વિશ્વાસ છે, તેની આજ ખબર પડી ગઈ! ગમે તેવા તેય તમે તે લૂંટારા ને ! તમારે મન કશું ય પવિત્ર નહિ, આખી દુનિયા ચાર અને ઠગ. તમારે માણસ માટે અને ચીભડું કાપવું બંને સરખાં !”
આ વાત પછી આઠ દિવસ પણ નહિ વીત્યા હોય ત્યાં પુષ્પચૂલને ધારાનગરી પર ત્રાટકવાને વારે આવે. એના પ્રયાણ સમયે અપશુકન થયાં, પણ એવી વાતને ગણકારે એ એ ભીરુ ન હતું. એના લેહમાં વીરતા અને