________________
ભવનું ભાતું
૧૫ રે પાપી ! પુષ્પલને આંખે તમ્મર આવવા લાગ્યાં. ક્રોધથી એનું હૈયું સળગી ઊઠયું. અંગઅંગમાંથી તણખા ઝરવા લાગ્યા. એણે તલવાર ખેંચી. એક જ ઘાએ બંનેનાં માથાં ઉડાડવાના નિર્ણય સાથે એણે આગળ પગ ઉપાડ્યો. ત્યાં એને પેલે મુનિને નિયમ યાદ આવ્યા :
ઘા કરતાં પહેલાં સાત ડગલાં પાછા હઠવું અને સાત વાર પ્રભુના નામનું સ્મરણ કરવું...”
અદ્ધર ઊઠેલી તલવાર આકાશમાં વીજળીની જેમ ચમકતી હતી. એણે ડગલાં પાછાં ભર્યા, એક...બે...ત્રણ .....ચાર ને પાંચમું ડગલું ઉપાડે ત્યાં તલવાર પાછળની ભીંત સાથે અથડાઈ અવાજ થયે અને પુરુષ ઝબકીને જાગ્યેઃ “કેણ? ભાઈ! ઘણું છે મારા ભાઈ!”
પુષ્પચૂલના આશ્ચર્યને પાર ન રહ્યો. પિતાની જ બહેન પુષ્પચૂલા પુરુષના વેશમાં પલંગમાંથી છલંગ મારી બેઠી થઈ
તલવાર મ્યાન કરતાં એણે પૂછ્યું : “આ બધું શું માંડયું છે? તે પુરુષના વેશમાં ? આજ તે મહાન અનર્થ થઈ જાત. ભલું થજો એ મહાન સંતનું ! એમના નિયમ આપણી રક્ષા કરી.”
વસંતસેના જરા આળસુ હતી. એની ઊંઘ પુષ્પચૂલા જેવી હળવી ન હતી. એ કલાહલ થયા પછી જાગી. એની ઘેન ભરી આંખમાં કુતૂહલ હતું. કમળની પાંખડી જેવી એની મત્ત આંખે ઉપાલંભ આપી કાંઈક પૃચ્છા કરી રહી હતી:
