________________
૧૦.
ભવનું ભાતું પચાવી શક્યો. માતા-પિતાનાં વાત્સલ્યને મેં દુરુપયેગ કર્યો.
ધીમે ધીમે મારામાં સ્વચ્છંદતા આવતી ગઈ. મારી ઉન્મત્તતાથી, મારાં તેફાનથી મને લેક પુષ્પચૂલને બદલે વંકચૂલ કહેવા લાગ્યા! પ્રજા મારાથી ત્રાસી ગઈ.
મારા આશ્રયને લીધે જુગારીઓ મત્ત થઈ ફરતા. મદિરાપાનથી ડેલતી આંખે લઈ હું ઘેડાને નગરીના રાજમાર્ગ પર પૂરપાટ દોડાવત. મૂક અને નિર્દોષ પ્રજાજન હડફેટમાં આવતું, ત્યારે એને ક્યાં વાગ્યું છે એ પૂછવાને બદલે, એ હડફેટમાં કેમ આવ્યે, એમ કહી ધમકાવી હું એને ફટકા મારતે. મારા આ જુલમથી ત્રાસેલી પ્રજાએ મારા પિતા પાસે ફરિયાદ કરી. પિતાએ મને મમતાથી સમજાવ્યું પણ હું ન સમજે. માતાએ વાત્સલ્યભીની શિખામણ આપી પણ એ શિખામણને મેં ઠેકરે મારી. પ્રેમાળ માતાએ વહાલન જળથી મને સિંચે પણ હું ન પલ-કારણ કે સ્વચ્છંદતાથી હું પથ્થર બન્યો હતો!”
છેલ્લું વાક્ય ઉચ્ચારતાં પહેલીપતિને કંઠ ભરાઈ આવ્યું. થેડી વાર થંભી એણે આગળ ચલાવ્યું: “માતાપિતાની આ મમતાને મેં નબળાઈ માની અને હું વધારે તોફાની બન્યા. દશેરાના દિવસે તે મારાં તોફાને ટોચે પહોંચ્યાં. મારાથી કંટાળેલા પિતાએ આખરે મને જાકારો આપતાં કહ્યું? જા, પાપી, અહીંથી ચાલ્યા જા. મને તારું મે બતાવીશ નહિ. તારાથી મારી રાંક પ્રજા ત્રાસી ગઈ છે.”
આ શબ્દોએ મારા કાળજામાં ઘા કર્યો. હું તે જ
