________________
ભવનું ભાતું એક પ્રશ્ન પૂછું? તમે કહ્યું હતું કે ચાતુર્માસમાં અમારે તમારા સંબંધી કંઈ જ ન પૂછવું, પણ આજ એ ચાતુર્માસ પૂર્ણ થયું છે, સાથે તમારી એ શરત પણ પૂર્ણ થઈ છે. એટલે કહો તે કંઈક પૂછું.”
આચાર્યની સંયમભરી સહૃદયતાએ પલીપતિના હૈયાને કબજે લીધે. એ ગળગળો થઈ ગયેઃ બેલ્ય, “પૂછોને પ્રત્યે ! જે પૂછવું હોય તે પૂછે. હું આપનાથી કઈ વાત નહિ છુપાવું.'
“તમે કહે છે કે હું એર છું, પણ તમારા સંસ્કાર તે ચાડી ખાય છે કે તમે કેઈકુલીન વંશના છે. તમારામાં રહેલા કેટલાક ગુણે મને આકર્ષી રહ્યા છે, ભાઈ! તમારું પિતાનું કુળ એ ચેરનું કુળ હાય ના.” - આચાર્યની પ્રેમવાણીથી પલીપતિનું હૃદય પીગળવા લાગ્યું. મીણને ગરમી મળતાં એ ઓગળે એમ એનું હૈયું આચાર્યની પ્રેમ–ઉષ્મામાં ઓગળી રહ્યું. એને પિતાને ભવ્ય ભૂતકાળ સાંભરી આવ્યું, એની આંખમાં વેદનાનાં આંસુ આવ્યાં-જાણે પહાડ ભેદીને જળધોધ બહાર આવ્યું. બંને હાથવતી પિતાનું કપાળ દાબતાં એણે કહ્યું:
પ્રભેપ્રભે ! એ જૂની વાત ન પૂછે. જિગરના કેટલાક ઘા અપ્રગટ જ સારા. હું અત્યારે કેણ છું એટલું જાણે એ જ પૂરતું છે !” - આચાર્યને આગળ વધવું હતું. તાપ વધી રહ્યો હતો, છતાં એ થંભ્યા. એમની રત્નપારખુ નજર કહી રહી હતી
