________________
ભવનું ભાતું
મસ્ત રહેતા. આત્મસાધનામાં મગ્ન રહેતા. જ્યારે લુંટને માલ લઈ ચેરે આ સાધુઓની વસતી પાસેથી પસાર થતા ત્યારે ક્ષણભર તે એમના હૈયાના અંધારિયા આકાશમાં પણ ત્યાગની પ્રભા ઝગમગી જતી, પણ ચોરે એ પ્રકાશમાં વધારે ન થોભતા. એ પિતાના ઘડાઓને આગળ દેડાવી મૂક્તા
ચેરે લૂંટવામાં મગ્ન હતા. સાધુઓ જપ-તપમાં મગ્ન હતા. ચાર મહિના વાયુના ઝકરાની જેમ વહી ગયા.
ગ્રીષ્મ ઋતુમાં નદીના કિનારા પરથી પસાર થતા માણસને પણ શીતળતાને સ્પર્શ થાય છે, તે શું સાધુતાના કિનારા પર રહેલાને એની મૌનભરી શીતળતા ન સ્પશે ?
કારતક સુદ પૂર્ણિમાના નવપ્રભાતે આકાશમાં સૂરજે પ્રકાશની પીચકારી મારી ત્યારે સાધુઓએ વિહાર માટે કેડ બાંધી. પલ્લીપતિએ આવી ભાવપૂર્વક નમન કર્યું. સાધુઓ આગળ વધ્યા. પલીપતિ પણ એમને વિદાય આપવા છેડે સુધી એમને પગલે પગલે ચાલ્ય, પણ એના હૃદયમાં કંઈક મંથન હતું. ચાર ચાર મહિના સુધી સાધુએ એમની પલ્લીમાં રહ્યા હતા, પણ કેવા શાન્તિથી! ન કેઈની આથી, ન કેઈની પાછી! ન બંધ કે ન ઘણું! કેવી પ્રેમભરી નજર !
પલ્લીપતિ વિચારી રહ્યો, સાધુઓએ મૌન રહીને જાણે વ્યાખ્યાન આપ્યું હતું. સત્ય અને સંયમની મૂક હવા ઊભી કરી હતી! આજે એ હવા કામ કરી રહી હતી.
પગદંડીના વળાંક આગળ આચાર્ય સુસ્થિત થંભ્યા. એમણે છેલ્લી વિદાય માગતાં કહ્યુંઃ પલ્લીપતિ! તમને
