________________
ભવનું ભાતું હવે ન અટવીમાં રહેવાય કે ન આગળ વધાય!
એ જ સમયે આ અટવીમાં મુક્તગાન ગાતે એક પડછડ માણસ ચાલ્યા આવતે દેખાય. એના મુખ પર પ્રતાપ હતો, બાહુમાં બળ હતું, ખભે ધનુષ્ય હતું અને પીઠ પર બાણનું ભાથું હતું. ' ખડકની જેમ અડગ એ આગંતુક થંભે, અને જાણે પૂર્વ–પરિચિત ન હોય તેમ એણે પૂછ્યું: “સંત! અત્યારે, આવા ભયંકર જંગલમાં આપ ક્યાંથી? ચાર દિવસ પછી તે પૂનમ છે. શહેર અહીંથી ચાલીશ ગાઉ દૂર છે. માર્ગ પાણીથી ભરાઈ ગયા છે, ચાતુર્માસ કરવા ક્યાં ધાર્યું છે?”
આગંતુકની ભાષા કડક હતી; છતાં એમાં સંસ્કારિતાની છાંટ હતી. સાધુઓને લાગ્યું કે મુનિઓના ધાર્મિક આચારને આ જાણકાર છે, નહિ તે આ નિર્જન વસતીમાં રહેતા માણસને ચાતુર્માસની અને વિહારની કલ્પના ક્યાંથી હોય?
આચાર્યે કહ્યું: “ભાઈ! અમે ભૂલા પડ્યા છીએ. નિકળ્યા તો હતા અષ્ટાપદ જવા પણ વર્ષો થતાં ઘાસ ફૂટી નીકળ્યું. પગદંડી ભૂંસાઈ ગઈ અને અમે ત્રણ દિવસથી અહીતહીં ભમીએ છીએ. શહેરમાં પહોંચાય તેમ લાગતું નથી. તમે આટલામાં ક્યાંક વસતી-રહેઠાણ ન બતા? મુનિને તે શું શહેર કે શું વગડો ! તમે મંજુરી આપે તે આ ચાર માસ અહીં જ તપ-જપથી ટૂંકા કરી નાખીએ.”
આગંતુક ક્ષણભર વિચારમાં પડ્યો. એક ક્ષણમાં તે એના મુખ પર અનેક ભાવો રમી ગયા. ધીરે ધીરે એના