________________
તe::
ભવનું ભાતું
આષાઢી વાદળ વરસીને થાક્યાં હતાં. મારગમાં કીચડના થર જામ્યા હતા, વનસ્પતિ આળસ મરડીને ધરતી પરથી ઊભી થઈ રહી હતી. ધરતીએ જાણે બુટ્ટાદાર લીલી સાડી પહેરી હતી. નાનાં નાનાં વનોએ એમાં ભાત ગૂંથી હતી.
આ વખતે એક સાધુવંદ અટવીને માર્ગ વધીને આગળ વધી રહ્યું હતું, પણ હવે આગળ કદમ ઉઠાવી શકાય તેમ ન હતું. માર્ગમાં નાની નાની દેડકીએ કૂદી રહી હતી. લાંબાં લાંબાં અળસિયાં તરફડી રહ્યાં હતાં. જીવજંતુઓને ઉપદ્રવ વધી ગયું હતું, અને કળામાં પાણી બે કાંઠે છલકાઈ રહ્યા હતાં.
મુનિવૃંદના નાયક વિચારમાં પડ્યાઃ હવે આગળ કેમ વધવું? શહેર અહીંથી ઘણું જ દૂર જણાય છે. અષાઢી પૂનમને હવે માત્ર ચાર જ દિવસ બાકી છે. મુનિએ ચાર મહિના તે એક સ્થાને રહેવું જ જોઈએ, પૂર્ણિમા પછી પ્રવાસ થાય નહિ.
