________________
૯૨
ભવનું ભાતું
મહિમા સમજાશે તાય પુરતુ છે.
‘ વિદાય વેળાએ સૌજન્ય આંસુ સિવાય શું આપી શકે ? · સૌનું કલ્યાણુ હા.'
· લિ. શાપિત પુનમચંદના વિદાય ’
પત્ર લખી એણે કવરમાં મૂક્યો અને કવર પેાતાના ઈષ્ટદેવના ચરણેામાં મૂકી, અશ્રુભીની આંખે નમન કરી, રાખેલ વિષને લેાલ પ્યાલે એ ગટગટાવી ગયા.
અવિચારી વાણીના પરિણામે આ સદાચારી અને સહૃદયી આત્માના અલિદાનથી આખુંય ગામ કમકમી ઉઠયું. આત્મહત્યા ! એક ભદ્ર અને આળા દિલના માનવીની આત્મહત્યા !
સત્ર શાક ને દિલગીરીની છાયા ફરી વળી. સૌને પેાતાની ભૂલ માટે પશ્ચાત્તાપ થવા લાગ્યા. પણ હવે તે ઘણુ મેાડુ' થઈ ગયું હતું. હવે શું?
પણ પેલા ટીખળી મકનાની સ્થિતિ જુદી હતી. એણે જ આ વાત વધારી હતી, વાતને રંગ આપી વિપરીત રીતે મૂકી હતી. નિર્દોષ આત્માને પાપી ઠરાવી, આત્મહત્યાને પંથે દોર્ચા હતા. આ મૃત્યુથી એનું હાસ્ય ઊડી ગયું, રાત-દિવસ એને પૂનમચંદના જ વિચાર આવવા લાગ્યા. ધીમે ધીમે જાણે એને પૂનમચંદનુ પ્રેત દેખાવા લાગ્યુ.. એ જાણે કહેતુ હતુઃ
‘ કહે, સાચુ' કહે, તેં મને ખરાબ કામ કરતાં જોયા હતા ? કહે, મેં તારું શું બગાડ્યું હતુ ? તેં મને કેમ બદનામ કર્યાં?
