________________
સૌજન્યનું આંસુ
૯૩. તે જ મારા જીવની ઘેર બેદી, તે જોઈલે હવે મને દુઃખી કરીને તું કેમ સુખી થાય છે તે ? હા...હા...હા...”
રાતદિવસ વિચારોની આ ભૂતાવળ એની આસપાસ ફરતી. એ ઊંઘવા પ્રયત્ન કરતે, પણ ઊંઘ ઊડી જતી. આખી રાત ચારે બાજુથી ભણકારા વાગતા. પોતાની ભૂલોને ડંશ એને. ડંખવા લાગ્યો. એ લેવાઈ ગયે. એ આમથી તેમ સ્થાન.. બદલતે પણ આ વિચારના એળા એની પાછળ પડયા હતા. એક સાંજે એનું મગજ આ ત્રાસથી ફટકી ગયું.
અમારા ગામના તળાવની પાળે આ અર્ધનગ્ન પાગલ ફરે છે. અને રાડો નાંખે છે.
એય, મને માફ કરે. હું તમારું નામ પણ નહિ લઉં. મને છેડે. હું થાક્યો છું. મને ઊંઘવા દે...”
