________________
શ્રી ધીરજલાલ શાહ
૩૩૧ અને આરામના એક કલાક બાદ કરતાં બધેજ સમય તેમાં વ્યતીત કરતા. સૂવાનું મેડી તે થતું. બિમારે ઘણું અને સેવા કરનારા છેડા, એવી પરિસ્થિતિ હોવાથી તેમને . મેટા ભાગે ખડા પગે રહેવું પડતું. વળી બિમારે કઈવાર ચીડાઈ જાય, આકશ કરે અને ન બોલવાના શબ્દો પણ : બોલી જાય. છતાં તેઓ કંટાળતા નહિ. તેઓ મનથી એમજ માનતા કે આ તે મને સેવા કરવાની ઉત્તમ તક મળી છે અને મારે તેને બને તેટલે ઉપયોગ કરી લેવું જોઈએ.
જૈન ધર્મના શિક્ષણે તેમને એ વાત શીખવાડી હતી. કે વૈયાવૃત્ય અર્થાત્ સેવા એ એક પ્રકારનું અત્યંતર તપ છે. તે જે વિશુદ્ધ ભાવે કરવામાં આવે તે કર્મની નિર્જર થાણે છે અને મોક્ષની પ્રાપ્તિ કરાવે છે. તે માટે શ્રી નંદિષણ મુનિ આદિના દાખલા તેમની સમક્ષ હતા. * વ્યાવહારિક જીવનમાં દાખલ થયા પછી પણ તેમની આ સેવાવૃત્તિ પ્રસંગે પ્રસંગે પ્રકટ થતી રહી હતી અને એ તેમના જીવનને સુંદર ઘાટ ઘડી રહી હતી. તેમણે ચિત્રકામની સારી કમાણી છોડી ધાર્મિક શિક્ષકદિને સ્વીકાર કર્યો અને મામુલી પગારથી સંતોષ માને, તે આંતરિક સેવાવૃત્તિ વિના બની શકે નહિ. વળી તેમણે રિક્ષક–જીવનમાં બે પાળી કામ કરી એક જ પાળીને પગાર સ્વીકાર્યો અને સંસ્થા તથા છાત્રના હિત માટે પોતાના કિંમતી અનેક કલાકાને ભોગ આપ્યો, તે
