________________
૩૩૦
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ
છે; અને શતાવધાન તથા ગણિતસિદ્ધિના અદ્ભુત પ્રયાગાએ પણ શ્રી ધીરજલાલભાઈને લાપ્રિયતા આપી છે; પણ એ બધી લેાકપ્રિયતાઓ કરતાં વધારે લેાકપ્રિયતા તેમને સેવાની સુગંધ વડે સાંપડી છે. અહીં એ પણ જણાવી ૰ઉં કે તેમણે જીવનના પ્રારંભથી જ સેવાને વધારે મહત્ત્વ આપ્યું હતું અને તેના સોનેરી તાણાવાણા પાતાના જીવનમાં વણી લેવાની કાઈ પણ તક જતી કરી ન હતી. સુગંધની આ સેવા કયારે પ્રકટી અને કેવા સ્વરૂપે પ્રકટી, એ આ પ્રકરણના વિવેચ્ય વિષય છે.
તેઓ વિદ્યાથી અવસ્થામાં હતા, ત્યારે સમગ્ર રાષ્ટ્રમાં દેશસેવા અને સમાજસેવાની હાકલ પડી રહી હતી અને સર્વત્ર તેના પ્રાણવાન પડઘા પડી રહ્યા હતા, તેની અસર તેમના મન પર-અંતર પર પડી હતી અને તેમણે નિર્ણય કર્યા હતા કે, મારે સમાજની બની શકે તેટલી સેવા કરવી. એવામાં ઇન્ફલ્યુએન્ઝાના રેગચાળા આવ્યા. લેાકેા પાપટ પથારીમાં પડવા લાગ્યા. છાત્રાલય પણ તેમાંથી ખચી શકયું નહિ. જોતજોતામાં તેના લેખંડનાં ખાટલાઓ બિમારાથી ભરાઈ ગયા. વાતાવરણ ગમગીન અના ગયું. આનંદ અને આશ્ચય'ની વાત એટલી છે કે આ વખતે શ્રી ધીરજલાલભાઈ રાગશ્રી અસ્પષ્ટ રહ્યા. તેમની તંદુરસ્તી પૂર્વવત્ જળવાઈ રહી અને તેમણે બિમારેની સેવા કરવાને નિ ય કર્યાં.
Ex
તેઓ વહેલી સવારે ઉઠી, નિત્યકર્મથી પરવારી, બિમારાની એવામાં લાગી જતા અને અપેારના ભાજન
