________________
૧૯૫
શ્રી ધીરજલાલ શાહુ
નથી.’ ‘તા આપણું શું થશે ?’ તેમણે કંઈક વ્યગ્રતા ભરેલા અવાજે કહ્યું: અમે જણાવ્યું. • બધાં સારાં વાનાં થશે. તે માટે ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. ’ અને પાછા તંત્રીલેખ લખવામાં ગુંથાઈ ગયા.
6
દશ-પંદર મીનીટ પછી મુનીમે કહ્યું : આમ બેસી રહેવાથી દહાડા નિહ વળે. ઘેાડા પ્રયત્ન તમે કરો, થોડા પ્રયત્ન હું કરું. ત્રણ વાગતાં તે બેન્ક હુડીએનું કામકાજ ખંધ કરો અને આપણી હુંડી પાછા ફરતાં કેવી પરિસ્થિતિ ઊભી થશે, તેના વિચાર કરેા. ખાર તેા વાગવા આવ્યા છે.’ અમે કહ્યુ' : ‘ અત્યારે પ્રયત્ન કરવાની જગા નથી, પશુ અમને એમ લાગે છે કે આપણું કામ થયા વિના નહિ રહે.” તેમણે પૂછ્યું : · કેવી રીતે થઈ જશે ?’અમે કહ્યું: ‘એ તા અમે પણ જાણતા નથી.’
---
6
મુનીમને લાગ્યું કે અમે અધશ્રદ્ધાના ચક્કરમાં ફસાઈ ગયા છીએ અને અમારી જાતે જ અમારા વિનાશ નેાતરી રહ્યા છીએ. જો આજની હુંડી ભરપાઈ ન થતાં પાછી ફરશે તો બીજી હુડીઓનાં નાણાં કાચી મુદતે મરવાની માગણી શે અને એ માગણી થતાં જ પેઢી બંધ કરવાના વખત આવશે. તેઓ અત્યંત લાગણીવશ હતા અને અમારા માટે ભારે મમતા ધરાવતા હતા. ઘેાડી વાર પછી તેમણે કહ્યું : ‘ભરાંસાની ભેંસ પાડો તો નહિ જણે ને! ' તાત્પર્ય કે તમે જે 'અ'ધશ્રદ્ધા કે' અ'ધવિશ્વાસ રાખી રહ્યા છે, તેનુ પરિણામ સારું નહિ આવે.
