________________
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ અમે કહ્યું: “અમે જેના પર શ્રદ્ધા રાખી છે, તે અમને દગો નહિ દે. જેણે અમને અનેકવાર મુસીબતમાંથી પાર ઉતાર્યા છે, તે શું આ વખતે અમારું વહાણ ડૂબાડશે? એમ કદી બને જ નહિ. તમે નિશ્ચિંત રહે અને મને મારું કામ કરવા દો.”
આવા કટોકટીભર્યા પ્રસંગે જરા યે હાંફળા-ફાંફળા થયા વિના અમે એકાગ્રચિત્ત લેખ લખી રહ્યા હતા, એ વસ્તુ પણ તેમને આશ્ચર્ય ઉપજાવી રહી હતી. અમે લેખ પૂરા કર્યો અને કોફી–નાસ્તાને ન્યાય આપી કંઈક સ્વસ્થ થયા.
એ જ વખતે એક મિત્ર મળવા આવ્યા કે જેમનું એક અગત્યનું કામ અમે ભારે જહેમત ઉઠાવીને પાર, પાડેલું હતું. તેમને લઈ અમે ઓરડામાં ગયા. ત્યાં પેલા મિત્રે ડી પ્રાસંગિક વાત કર્યા પછી કહ્યું : “કંઈ પણ કામ હોય તો જરૂર કહેશે. અમે કહ્યું : “કામ તે છે પણ.” પેલા મિત્રે કહ્યું : “સંકોચ પામવાની જરૂર નથી. જે કામ હોય તે ખુશીથી કહે.” અમે કહ્યું : “આજેઅત્યારે રૂપિયા ૩ર૦૦ ની જરૂર છે. તેમણે કહ્યું: “આવી નાની વાત માટે આટલે સંકેચ રાખે છે? ચાલે મારી સાથે. નજીકની બેંકના ખાનામાં મારા પૈસા પડેલા છે. તેનાથી તમારું કામ પતાવી દઉં.” તે વખતે અમે તેમને પંદર દિવસ ફેરને રૂા. ૩૨૦૦ નો ચેક આપવા માંડ્યો, તે એમણે લીધો નહિ. તે એમ કહીને કે કદાચ એ વખતે
