________________
૧૮૧
શ્રી ધીરજલાલ શાહ વધારે સ્પષ્ટ કર્યું તે તેઓ સાહિત્યસર્જનમાં આજીવિકા જેટલું કમાતા હતા. તેમાંથી આ બોટ ભરપાઈ કરવી પડતી હતી, એટલે આર્થિક સંકેચ ઘણે અનુભવો પડતો હતે. કોઈ કોઈ વાર તે શાકભાજી માટે રાખેલા પૈસા તેની ટીકીટ ખરીદવામાં વપરાઈ જતા હતા. આમ છતાં તેમણે કદી હૃદયદૌર્બલ્ય દાખવ્યું ન હતું. તેઓ કહેતા કે “સાહિત્યકારો અને પત્રકારોની જિંદગી તે આમ જ જાય. તેમને જે કો વેઠવા પડે છે, તેથી તેમનું હૃદય જાગૃત રહે છે અને તે અન્ય લોકોનાં કષ્ટો–દુઃખ વધારે સારી રીતે સમજી તેને વાચા આપી શકે છે.’
આ વખતે તેઓ જૈન યુવકોમાં જાગૃતિ આણી તેમને કર્તવ્યપરાયણ બનાવવાની ભાવનાથી યુવકપ્રવૃત્તિમાં પણ રસ લેવા લાગ્યા હતા અને અમદાવાદ જૈન યુવકસંઘનું સુકાન સંભાળી રહ્યા હતા. પરંતુ એ વખતે યુવકસંઘ પ્રાથમિક અવસ્થામાં હતા. તેની સભ્યસંખ્યા અલ્પ હતી અને તેની પ્રવૃત્તિઓ પણ સામાન્ય કોટિની હતી. શ્રી ધીરજલાલભાઈ એ તેમાં પ્રાણ પૂર્યા. પરિણામે તેની સભ્યસંખ્યા વધવા લાગી અને પ્રવૃત્તિઓએ વ્યવસ્થિતરૂપ ધારણ કર્યું. આ સંગોમાં તેમને એ વિચાર આવ્યો કે “જેન તિ” માસિકને સાપ્તાહિક બનાવીએ અને તેના દ્વારા સામાજિક સુધારા આંદિની લડત ચલાવીએ તે પરિણામ ઘણું સારું આવી શકે. જો કે આમ કરતાં આર્થિક જોખમ તે ખેડવું જ પડશે, પણ તે ખેડી લેવું. એને પણ કેઈ ઉપાય મળી જ રહેશે. અને એ વિચાર અમલમાં મૂક્યો.
