________________
૧૮૦
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ એ વખતે હિંદીને રાષ્ટ્રભાષા બનાવવાની જોરદાર પ્રયાસો થઈ રહ્યા હતા, એટલે શ્રી ધીરજલાલભાઈને લાગ્યું કે આપણે હિંદીમાં પણ લખતાં શીખવું જોઈએ, એટલે તેમણે “પ્રભાત” નામનું બીજું હિંદી હસ્તલિખિત માસિક પત્ર શરુ કર્યું. પરંતુ તેના થોડા કાઢ્યા પછી એમ લાગ્યું કે બે પત્રો કાઢવાને બદલે એક જ પત્ર કાઢવું ઠીક છે, એટલે તેમણે એ બંને પત્રની જગાએ છાત્રા પ્રભાત’ નામનું એક જ માસિક કાઢવા માંડ્યું અને તેમાં અર્ધા લેબો ગૂજરાતી અને અર્ધા લેખે હિંદી આપવા માંડ્યા. આ પત્ર તેમણે છાત્રાલય છોડ્યું ત્યાં સુધી ચાલુ રહ્યું હતું. તાત્પર્ય કે તેમને પત્રકારિત્વને રંગ તે છાત્રાવરથામાંથી જ લાગી ગયા હતા. * .
સાહિત્ય-સર્જન-પ્રકાશનમાં પડ્યા પછી તેમને પત્રકારિત્વને રંગ જાગૃત થયે અને તેઓ “જૈન તિ” નામના એક માસિકનું સંપાદન–પ્રકાશન કરવા લાગ્યા. આ પત્ર ગૂજરાતના સુપ્રસિદ્ધ માસિક કુમારની ઢબે નીકળતું હતું અને તેમાં અપાતી રસપ્રદ ઉપગી સામગ્રીને લીધે વિદ્વાને તથા વિચારકોની સારી પ્રશંસા પામ્યું હતું. બે વર્ષ પછી તેમણે આ માસિકનો એક દળદાર “શિક્ષણાંક કાઢી તેમાં જૈન શિક્ષણ સંસ્થાઓ તથા પાઠશાળાને લગતી પ્રચર માહિતી આપી હતી. પરંતુ આ માસિકની ગ્રાહક સંખ્યા મર્યાદિત હોઈ તેમને બેટ ખમવી પડતી હતી.
