________________
શ્રી ધીરજલાલ શાહ
૧૫૫ ઊંચો અભિપ્રાય દર્શાવ્યો હતો. તે આખી સમાલોચના જાણવા જેવી હોવાથી અહીં ઉદ્દધૃત કરું છું.
કવિતાનું ગગન અસંખ્ય તારલાઓથી ઝગમગતું હોય છે. અવનના ગગન જેવી જ કવિતાના ગગનની ગહનતા છે. એ ગગન માં ઊગેલા કવિતારૂપી તારલાઓના સામુદાયિક ઝગમગાટમાંથી જે તેજ પ્રગટે છે, તે આપણને પુલક્તિ કરી મૂકે છે.
હૃદયની ઊર્મિઓને, હૃદયના ચિંતન અને હૃદયના અનુભવને કવિતાના ઝરણારૂપ વહાવવાને પણ આનંદ છે. પોતે જે અનુભવ્યું તે બીજા પણ અનુભવે, એવી ભાવના. થતી હોય છે. આજે તે આપણને દુનિયાભરના કવિતાપ્રવાહને પરિચય થઈ શકે છે. દરેક દેશને પોતાની કવિતા છે. એ કવિતાની વ્યાખ્યા છે. એ વ્યાખ્યા પણ કાલાનુક્રમે પરિવર્તન પામતી રહે છે. પરિવર્તન વિના પ્રગતિ નથી. પરિવર્તનના વહેણ વિના પરિસ્થિતિ બંધિયાર બની જાય. ગુજરાતી કવિતામાં પણ એવી જ રીતે તબકકે તબક્કે પરિવર્તન આવતાં રહ્યાં છે. કવિતાની વિભાવના બદલતી રહી છે. માત્ર છંદોબદ્ધ પદાવલિ એ કંઈ કવિતા નથી. જે ગુરુ છંદ શીખવે, તે કવિ ન પણ હોય. અને છંદ શીખે. છે, તે કવિ બની પણ જાય છે. આજે તે અધિકાંશ રચનાઓમાં કવિતા પિતાને આવિષ્કાર શોધે છે. કવિતાના આકાર અને પ્રકાર વિશે તબકકે તબકકે દરેક દેશમાં મતમતાંતરો જાગ્યાં છે અને એ મતમતાંતરમાં કાવ્યતત્ત્વ કરોટીએ ચડતું.
