________________
૧૫૦
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ
ગ સમીપ પડે ત્યાં એક સાપાનમાળા, અભિનવ ઉસ રરંગે યાત્રી ત્યાં પાદ દેતા.
અહી કાવ્યના પહેલા ખંડ પૂરા થાય છે. (૨) બીજા ખ’ડમાં અજન્તાનું ઇતિહાસદરન છે. ટ દર્શન કરવા જેવું છે. જુએ
.
તે ક્ષણે કાળ ઉપાડી પડદો ગેબી ભૂતનેા, અનેરૂ દૃશ્ય દર્શાવે મહાકલા મુમુક્ષુને. કોઈ ભિખ્ખુ નયન નમણાં અઢાી ઊભા છે, ધીરે ધીરે મુખથી વતાં પાડે કે ટ્ટિકાના; કોઈ ભિખ્ખુ દૂર દૂર થકી લાવતા યાચી ભિક્ષા, ધીમેધીમે પગથી ચઢતાં ગુણશ્રેણી સમાન. કોઈ ભિખ્ખુ સ્વકર ધરીને કાષ્ઠનું વારિપાત્ર, ધીરે ધીરે પથ ઉતરતાં સૃષ્ટિસૌંદય શ્વેતાં; યાત્રીદ્યું ! જય જય વદે ભાવથી ખુદ્ધ કેરી,, જેણે જોયા સકળ જગતે માર્ગ નિર્વાણદાતા. ધીમે ધીમે શ્રમણકુલ એ થાય વિલીન ત્યાંથી, અંતે કાઈ દીસતું નહિ ને ધામ એ સાવ સૂનાં.
જતે દહાડે ઇસ્લામીઓનું આક્રમણ થયું, હિંદન સસ્કૃતિનાં ધામોના વિધ્વંસ થવા માંડયા. જાણે આ પ્રલયમાંથી એ કલાક્ષેત્રને બચાવવા પ્રકૃતિમાતાએ એનુ સંગેાપન કર્યું.
શિલાખંડ પૂર્યા. દ્વાર, છાવરી રજ ઉપરે, ઉગાડીને લતાવેલ, ગેાવ્યુ. ટ્રિના ઉરે..
