________________
શ્રી ધીરજલાલ શાહ
૧૨૯ શરણાઈ અને ઢેલ
( મનહર છંદ ) શરણાઈ કહે, ઢોલ, આમ તે છે ગોલમેલ પણ કેમ તારો બેલ, ઢ ઢ ઢ ઢં થાય છે? ટાલ કહે પાતલડી, જાણે તારી માતલડી બેઠી બેઠી વાતલડી, કેવી બનાવાય છે? શુકનના બેલ ભલા, જાણે ન તું કંઈ બલા; આ તે આ ઉપરછલા, એમ સંભળાય છે. દ્રઢ આપે ઢારે ઘણું, એમાં નવ રાખે મણુંક એના દહીં–વૃત તણું, શુકન લેવાય છે. ઢીમ હોય સોના કેરા, તેમ ઢાલ તણા ઢેરા તે જ શત્રુ તણા ઘેરા, સતે તેડાય છે. પીઈ પીઈ વાણ તારી, મને નવ લાગે સારી; પાષાણને લાગે પ્યારી, પાપે તું પંકાય છે. સુણી શરણાઈ કહે, ઢગા તારા ઢંગ બધા; : જાણું છું હું રોજ રોજ, ટેઢથી ઢીબાય છે. રૂપ જેને ઢઢા કે, જાણે મેટ બેઠો એરૂ મારા વિના કેઈ દરું ખાલી ન જણાય છે.
આમ તે આ સંવાદ સમજાય એવે છે, પણ તેને ભાવે ખેલું તે પાકને વધારે મજા આવશે.
સંવાદની શરુઆત શરણાઈથી થાય છે. તે ઢોલને કહે છે કે “તારે આકાર તે ગોલમેલ છે, એટલે જાડો મજાને
