________________
શ્રી ધીરજલાલ શાહ
૧૧૯ અંધકાર વ્યાપ્યો છે. તેમાં દૃષ્ટિને કંઈ સૂઝે એવું રહ્યું નથી. આ વખતે ઘેઘુર એટલે અતિ ગાઢ ઝાડીમાં રહેલા વનપતિ અર્થાત્ સિંહ પ્રથમ તો એમ સમજે છે કે આ તે રાત્રિ પડી ગઈ અને મારા શિકારને સમય થયે, એટલે તે પિતાના રહેઠાણમાંથી બહાર નીકળી પડે છે, પણ પછી મેઘની ગર્જના સાંભળીને તેને એમ લાગે છે કે આ તે. મારે કોઈ પ્રતિસ્પધી જાગે, એટલે તે ઘેર રહે અર્થાત્ ભયંકર નાદે ઘેરે છે–ગર્જના કરે છે. જ્યાં મેઘ જાયે હય, ગડગડાટ થતો હોય, ત્યાં સૌદામિની એટલે વીજળી ઝબક્યા વિના–ચમક્યા વિના રહે જ નહિ. આવા વીજળીના એક ઝબકારાએ ગુફાના દ્વાર આગળ બેસીને ધ્યાન ધરી રહેલા શ્રીવીરને–ભગવાન મહાવીરને દર્શાવી દીધા. તેમને હું અતિ હેતથી-ઘણું પ્રેમથી નમસ્કાર કરું છું.
આ કાવ્યમાં પલાલિત્ય છે, અર્થગૌરવ પણ છે અને ઈષ્ટાર્થનું કૌશલ્યપૂર્ણ પ્રતિપાદન પણ છે. અહીં પ્રશ્ન થવો સ્વાભાવિક છે કે આટલી નાની ઉમરમાં તેઓ આવું સુંદર કાવ્ય શી રીતે રચી શક્યા? પરંતુ શક્તિ પોતે જ જ્યારે કલાસ્વરૂપે વ્યક્ત થવા ઈચ્છતી હોય, ત્યારે વય એમાં બાધક બની શકતું નથી. . આ વર્ષા અંકમાં તેમણે નીચેનું કાવ્ય પણ લખ્યું હતું
[ શિખરિણી ] | પ્રકાશે કે આ શશી વિમલ તસ્મા પ્રસરતી,
અતિ શીળી જાણે રજતરસથી વિશ્વ રસતી.
