________________
૧૧૮
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ શ્રી ધીરજલાલભાઈને નાનપણથી જે કાવ્યો અને કવિઓ પ્રત્યે પ્રેમ હતો. જ્યારે તેઓ કોઈ પણ કાવ્ય સુમધુર સ્વરે ગવાતું સાંભળતા, ત્યારે તેમનું હૃદય નગની ઉઠતું. વધારે સ્પષ્ટ કર્યું તો તે એક પ્રકારનું ભાવસંવેદન કરતું. કાલકમે તેઓ છાત્રાલયમાં દાખલ થયા અને વિવિધગ્રંથનું વાચન કરવા લાગ્યા, ત્યારે કેટલાક કાવ્યસંગ્રહો તેમના હાથે ચડ્યા. તેનું તેમણે હોંશે હોંશે વાચન કર્યું અને એક પ્રકારને અલૌકિક આનંદ અનુભવ્યો. ત્યારથી કાવ્યનું વાચન વધ્યું અને તેને રસ પણ વળે. એમ કરતાં તેમના અંતરમાંથી જ કાવ્યો ફુરવા લાગ્યાં.
લગભગ પંદર–સોળ વર્ષની ઉમરે તેઓ “ પ્રભાત નામનું હસ્તલિખિત પત્ર સંપાદિત કરતા હતા, ત્યારે તેમણે
વર્ષ નામનો એક વિશેષાંક તૈયાર કરેલો. તેમાં તેમનાં કાવ્યોએ પ્રથમ વાર દર્શન દીધાં હતાં. તેનું મંગલાચરણ, તેમણે આ રીતે કર્યું હતું
[ શાર્દૂલવિક્રીડિત ] ગજે છે ઘનઘેર મેઘ સઘળે કે દૃષ્ટિ ચાલે નહિ, ઘરે ઘેર રેવે સુણી વનપતિ ઘેઘુર ઝાડી મહી. ઝબૂકે શું સૌદામિની નિજપ્રભા-થી દૂર દર્શાવતી ધ્યાન મગ્ન દરીમુખે શ્રીવીરને હેતે નમું હું અતિ.
વર્ષ નામને અંક હતું, એટલે તેનું મંગલાચરણ વર્ષના. એક દશ્યપૂર્વક કર્યું અને તેમાં પોતાના ઈષ્ટદેવ શ્રી વીર એટલે ભગવાન મહાવીરને વંદન પણ કર્યું. સઘળ–સર્વત્ર. મેઘ ગઈ રહ્યો છે અને તે ઘનઘોર હોવાથી ચારે બાજુ
