________________
૧ર૦
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ અને પેલા તારા ગગનપટમાં રાસ રમતા, સમૂહ વા છૂટા વદન હસતે એ થઈ જતા. અરે ! આવ્યો એમાં કૃર હૃદયને મેઘભૂત હા ! ગળ્યા સર્વને એ વિણ વિણું થયે હા લય મહા. બિચારા સર્વ એ જલદ ઉંદરે કંદન કરે, અને આંસુ તેના શત સલિલ ધારે અહીં કરે !
આ શશી એટલે ચંદ્રમા કેવો સુંદર પ્રકાશી રહ્યો છે ! તેની વિમલ સ્ના એટલે નિર્મલ ચાંદની સર્વત્ર પ્રસરી રહી છે. તે અતિ શીતળ છે અને જાણે રજતરસથી એટલે ચાંદીને રસથી આખા વિશ્વને રસી રહી હોય તેવું લાગે છે. આ જ વખતે કેટલાક તારાઓ ગગનપટમાં રાસ રમી રહ્યા છે. તે ઘડીકમાં ભેગા થાય છે અને ઘડીકમાં છૂટા થઈ જાય છે, પણ તેમનું વદન તે હસતું જ હોય છે. એવામાં ત્યાં ક્રૂર હૃદયને મેઘ નામને ભૂત આવે છે અને તે બધાને વીણીને વીણીને ગળી જાય છે. પિતાની આવી દુર્દશા થવા માટે એ તારાઓ મેઘભૂતના પેટમાં પડયા પડયા ભારે આક્રંદ કરે છે અને તેને આંસુઓ સેંકડો ધારામાં પૃથ્વી પર પડી રહ્યાં છે.
અહીં મેઘગર્જના અને વર્ષની ધારા માં તેમણે જે ઉપ્રેક્ષા કરી છે, તે ખરેખર અદ્દભુત છે અને તેમના કવિત્વના રંગને અત્યંત ઉજ્જવલ બનાવી જાય છે.
શ્રી ધીરજલાલભાઈ પ્રકૃતિપ્રેમી હતા, તેમને કુદરત પર અનન્ય પ્રેમ હતો, એ વાત પૂર્વ પ્રકરણમાં કહેવાઈ ગઈ
