________________
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ આશરે જ પડ્યા છીએ. વળી હવે તારી ઉંમર ત્રેવીશ વર્ષની થઈ, એટલે લગ્નનું પતાવી દેવું જોઈએ.” '
ઉત્તરમાં શ્રી ધીરજલાલભાઈએ કહ્યું: “પૂજ્ય માતાજી! મારા પર સંસ્થાના કામને બોજો ઘણું વધારે છે, છતાં આપના તરફ મારી જરાયે ઉપેક્ષા નથી. બે પનીહારીઓ વાતો કરતી ચાલી આવતી હોય છે, પણ તેમનું ધ્યાન તે તેમના બેડા ઉપર જ હોય છે, તેમ હું અનેકવિધ પ્રવૃત્તિઓમાં પણ આપ બંને પર (એક માતા, બીજી બહેન) બરાબર ધ્યાન રાખી રહ્યો છું. લગ્નની વાત પણ મારા ધ્યાનમાં જ છે. અનુકૂલ સમય આવતાં તે જરૂર પતાવી દઈશ.”
માતા મણિબહેને કહ્યું : “અનુકૂલ સમય ક્યારે આવશે ? વળી લગ્નનાં કામ એમને એમ પતતાં નથી. તે માટે સગાંવહાલાંઓ તથા સ્નેહસંબંધીઓને મળતાં રહેવું જોઈએ. જે તેમને કોઈ આગળ પડીને આ કામ હાથ ધરે, તે જ લગ્નનું કામ પતે. પરંતુ તું કોઈને મળતો નથી કે મળવાની દરકાર પણ કરતા નથી. તું ભલે અને તારું કામ ભલું, એટલે મને બહુ ચિંતા થાય છે.”
ઉત્તરમાં શ્રી ધીરજલાલભાઈએ કહ્યું: ‘તમારું કહેવું બરાબર છે, પણ સમય સમયનું કામ કરે છે. મને લાગે છે કે તે હવે ચેડા જ વખતમાં પતી જશે. પરંતુ તેમના આ ઉત્તરથી માતાને સંતોષ થયો ન હતો. તેઓ આ બાબતમાં સચિત જ રહેતા હતા.
