________________
૭૧
શ્રી ધીરજલાલ શાહ રહીશ હતા, પણ કેટલાક વખતથી અમદાવાદની એક કાપડમીલમાં નોકરી કરતા હતા. તેમને અને શ્રી કરશીભાઈને સારો સંબંધ હતું, એટલે જ્યારે તેઓ દાણાવાડા આવતા, ત્યારે મળવા જરૂર આવતા.
પ્રથમ તે શ્રી અમૃતલાલભાઈએ પોતાના મિત્ર ગુજરી ગયો, તેને ખરખરે કર્યો અને મણિબહેનને આશ્વાસન આપ્યું. પછી તેમણે પિતાનું દિલ ખેલતાં જણાવ્યું કે “ભાભી ! તારું નસીબ તે ફૂટ્યું, પણ તારા છોકરાનું નસીબ ફેડીશ નહિ. એ તિવાળે છે અને જરૂર ભણે એવે છે, માટે તેને આગળ ભણવા
ઉત્તરમાં મણિબહેને કહ્યું : “અડી તે એવી સગવડ છે નહિ અને વઢવાણમાં પણ બની શકે એમ નથી, તે. શું કરું ? - શ્રી અમૃતલાલભાઈએ કહ્યું : “તેને આગળ ભણાવવા માટે અમદાવાદ મેકલ. ત્યાં હમણું જૈનેનું એક બેડીગ ખૂલ્યું છે. તેમાં દાખલ કરી દે. મારા ખ્યાલ મુજબ ત્યાં કઈ ફી લેવાતી નથી. શેઠ અંબાલાલ સારાભાઈ તેને વહીવટ કરે છે.” 1. મણિબહેને કહ્યું: “અમદાવાદ તે ઘણું દૂર કહેવાય. આટલામાં મારી નજર સામે હોય તે જુદી વાત છે.”
આ શબ્દો સાંભળી શ્રી અમૃતલાલભાઈએ કહ્યું તે શું બાપના કૂવામાં બુડાડી મારીશ! અમે બહાર નીકળ્યા
