________________
હવે તો જાગે! નીકળે તેમ એનાં મુખમાંથી પણ તીખી ને તમતમતી ઝેરી વાણી જ નીકળે ને ? વાણીની તલવાર એવી વીંઝે કે સભાના ટુકડેટુકડા થઈ જાય ને ઘણીવાર તે આવા દંભીઓ, “મારામાં કંઈ નથી” એમ કહી જગતને છેતરે છે, અને આડકતરી રીતે એમ સૂચવે છે કે, જે છે તે અમારામાં છે અને અમારામાં જે નથી તે જગતમાં ક્યાંય નથી. પણ ભરતજી આવા ન હતા. એ તો મહાપુરુષ હતા.
મૂચ્છ ઉતરી એટલે શ્રી ભરતે પૂછયું “શ્રી રામ ક્યાં છે?” ઉત્તર મળે: “એ તે વનમાં ચાલ્યા જાય છે !”
આ શબ્દો સાંભળતાં એમનું હૃદય ધ્રુજી ઊઠયું, અને શ્રી રામને મળવા, એ અયોધ્યાની ઊભી શેરીએ દેડવા લાગ્યા. ઊઘાડા પગવાળા અને વિખરાયેલા વાળવાળા ભરતને લેકોની આંસુભીની આંખે, જોઈ જ રહી. શું એમને ભાઈ પ્રત્યેને શુદ્ધ પ્રેમ! શું એમને ત્યાગ ! અધ્યાની સૂની શેરીઓમાંથી એક જ અવાજ આવતો હતો, આનું નામ ભાતૃભાવ! સગા ભાઈ ન હોવા છતાં કે અદ્ભુત પ્રેમ !
શ્રી ભરત તો શ્રી રામની પાછળ દેયા જ જતા હતા. દૂરથી શ્રી ભરતને જોતાં જ શ્રી રામનું હૃદય ભરાઈ આવ્યું. વગ્રાફ ટોરાળ મૃરિ કુસુમાફિ તે એનું નામ.
કર્તવ્યને પંથે કઠોર રીતે ચાલનાર કૃતનિશ્ચયવાળા શ્રી રામનું હૃદય ભાઈના નેહ આગળ મીણ જેવું બની ગયું.
ભરતે પિતાનું માથું જેવું શ્રી રામના ચરણે મૂક્યું, તે જ પળે શ્રી રામ ભરતને ઊંચકીને હૈયે હૈયુ દળાય એ રીતે ભેટી પડ્યા. બંને ભાઈઓની આંખમાંથી આંસુનાં ઝરણાં વહેવા
