________________
૧૭૬
હવે તે જાગો !
આટલી વારથી આ માણસ અંદર ભરાઈ બેઠે છે, એટલે જરૂર કઈ બદમાસ હશે એમ જાણે એણે ટિકિટચેકરને બૂમ પાડી. આવનાર પણ આને જે જ બુદ્ધિને જરા દુશ્મન હતો. એણે બધી વાત સાંભળી. પછી બારણું ઉઘાડ્યું તે પોતાના જ જે રેલવે ફેટવાળો માણસ અંદર દેખાય. એણે ઝટ પાછું બારણું બંધ કરતાં કહ્યું: “યહ અંદર તે હમારે સ્ટાફકા આદમી હૈ, ઉનકે હમ કુછ ભી નહીં કહ સકતે. તુમ બાજુ કે કમ્પાર્ટમેં જા સકતે હો.” ન
આ વાત રમૂજી લાગે છે, કેમ? પિતાના જ પ્રતિબિંબને કાચમાં નહિ ઓળખનાર આ બંને મૂર્ખ લાગે છે, ખરું ને? પણ આપણે પણ આપણું સ્વરૂપ ક્યાં એાળખીએ છીએ? આપણું પિતાને સ્વભાવનું, પિતાની વૃત્તિઓનું, પિતાના મનનું આપણને પિતાને જ ભાન નથી. બીજાની વૃત્તિઓનો અને વિચારોને આપણે જેટલે અભ્યાસ કરીએ છીએ, એટલે આપણે પોતાનો અભ્યાસ કયારે કર્યો છે?
આંખમાં મોતિ આવે તે માણસ પિતાના સ્વજનને પણ ઓળખી શકતા નથી. કોઈ કુશળ ડોકટર મળે, મેતિ ઉતારે અને રેગ્ય ચમા મળે, તે એ જોઈ શકે, તેમ માણસની આંખ પર વિકારનો મોતિયો આવ્યો હોય, તો એ પિતાના સ્વરૂપને કઈ રીતે જોઈ શકે ? સદ્ગુરુને વેગ મળે, એ વિકારના મેતિયાને ઉતારે, જ્ઞાનનું અજન કરે, દિવ્ય ચક્ષુ મળે, તો સમજાય કે આત્મા માટે દેહ છે, દેહ માટે આત્મા નથી જ. દેહ માટે વ છે, વસ્ત્રો માટે દેહ નથી. માણસને લાગે કે વો વિના દેહને ફાયદે થવાને છે, તે એ
