________________
૧૭૫
દિવ્ય દૃષ્ટિ દિવ્ય દષ્ટિ
પર્વતની ટોચ પર આપણે ચઢતા હેઈએ ને ઉપર ધુમ્મસ જોયું હોય, ત્યારે સામે આવતી વ્યક્તિને પણ આપણે જોઈ નથી શકતા. કેટલીકવાર અથડાઈ પણ પડીએ છીએ. ધુમ્મસમાં નજીકની વસ્તુ પણ ન દેખાય. મધ્યાહ્નનો સૂર્ય તપે ત્યારે ધુમ્મસ ઊડે ને વસ્તુ દેખાય. તેમ આપણા જીવનમાં પણ સંજમ અને જ્ઞાનને સૂર્ય તપે તે પ્રકાશ આવે અને દેખાય. જે પરમાત્માને આપણે દૂર માનીએ છીએ તે તે સાવ નજીક છે. પછી સમજાય કે –
મને ઓળખી શકું તે જ પરમાત્માને ઓળખી શકું. પણ આજ તે હું પિતાને જ ઓળખતે નથી. સ્વરૂપની વિસ્મૃતિ કેવી થઈ છે ઍના પર કેકે કહેલી એક રમૂજી વાત સાંભરે છે.
એક શીખ મુસાફરીએ ઊપડ્યો. એણે ફર્સ્ટ કલાસની ટિકિટ લીધી. અને જીવનમાં પહેલવહેલે ફર્સ્ટ કલાસના ડબ્બામાં બેઠે. થેડીવાર પછી એને હાજત માટે સંડાસમાં જવાની જરૂર જણાઈ. એણે બારણું ઉઘાડ્યું. ત્યાં સામે જ કાચ હતે. એ કાચમાં એનું પ્રતિબિંબ પડયું. એને લાગ્યું કે અંદર કેઈ છે. એટલે બારણું બંધ કરી એ પિતાની જગ્યા પર બેસી ગયે. પાંચ દશ મિનિટ કરતાં કરતાં કલાક થયો પણ કેઈ નીકળે નહિ. અંદર કોઈ હોય તો નીકળે ને? થડી વાર એ પ્રતિક્ષા કરતે બેઠે, ત્યાં એને ઝોકું આવી ગયું. પછી જાગ્યે એટલે એને લાગ્યું કે હવે તે બહાર નીકળી ગયે હશે. પાછું બારણું ખોલ્યું તે સામે જ માણસ દેખાય.
