________________
જીવનમાં ધ
૧૩૭
મહામંત્રી શ્રી ઉદયન સાધુને જોતાં જ પથારીમાંથી અર્ધા બેડા થઈ ગયા. એમની આંખેામાં પ્રેમનાં ઝળઝળિયાં આવ્યાં. એમને થયું, મારું પુણ્ય કે અંતસમયે આવા ત્યાગી મહાત્માનાં મને દર્શન થયાં. એમણે ચરણ રજ લીધી, પેલાએ ‘તમે દ્વિતાળમ્ ' સંભળાવ્યું. મહામ’ત્રીનું માથું નમ્સ'. એમણે છેલ્લું શરણ લીધું. ‘ હિત શરળ વવજ્ઞમિ ’ અરહિતને શરણે જાઉ છું.
ઐસી દશા હે ભગવાન, જબ પ્રાણ તનસે નીકલે, ગુરુરાજ હા નિકટમે, ઔર્ ધ હો મેરે ધટમે જીવન ધમ મય ને પવિત્ર હાય તા જ એ સમયે ગુરુ યાદ આવે. મહામંત્રી શ્રી ઉદયને પ્રભુનું નામ જપતાં મૃત્યુનું શરણુ લીધું'. એ પછી રાજ્ય તરફથી તરગાળાને સારું ઈનામ આપવા માંડયું. ત્યારે તેણે તેને અસ્વીકાર કરતાં કહ્યું : ‘ના, દ્રવ્ય મારે ન ખપે. જે વેશના દર્શનથી મહામંત્રી જેવાનું મરણ સુધયું, જે વેશના ચરણેામાં શ્રી ઉદયન જેવા મહામંત્રી પણ નમે, એવા પાવનકારી પવિત્ર વેશ મળવા છતાં હું ઈંડુ તા મારા જેવા દુર્ભાગી કાણુ ? મને ત્યાગના પંથે જવા દો. હુ કોઈ જ્ઞાની ગુરુના શરણમાં જઈ, શાસ્ત્રનેા અભ્યાસ કરી, ચારિત્ર પાળી મારા જીવનને ધન્ય બનાવીશ. મને જવા દે : ‘અરિહંત' શરળ. પત્રનામિ.’
વેશ લઈને ભજવતાં આવડવા જોઈએ. તમે પણ મનુષ્યભવને વેશ ભજવે! છે ને ? છપ્પન ઇંચના ડગલે પહેરવા માત્રથી કાંઈ મનુષ્ય ન થવાય. બહારના વેશમાં સૌ સારા દેખાય છે, સારા દેખાવાના પ્રયત્ન પણ કરે છે; પણ ખરેખર સારા થવાના કેટલા પ્રયત્ન કરે છે? ફાટા પડાવવા
