________________
૧૧૬
હવે તે જાગો ! અને તારી આ જગત વ્યાપી કીર્તિ...... .
“રઘુ! કીર્તિની ખાખને જે શરીરે ચોળી જાણે તે જ કંઈક કરી શકે. કીતિને મેહ છોડ્યા વિના કલ્યાણ નથી. મારી કીતિ કોઈના ય માટે ભયરૂપ હોય તે એ કીર્તિથી સર્યું !” . આ સાંભળી રઘુનાથ એના ચરણમાં ઢળી પડ્યા.
ચૈતન્યદેવ! તે જ ખરું મેળવ્યું, મેં તે કેવળ ટીકાઓ જ કરી છે. અમે પૂજઈશું. તમે અણપ્રિયા રહેશો, પણ પૂજાનારા તળિયે જશે અને અણપ્રિન્થા તરી જશે
આ પ્રસંગ આપણને ક્ષણભર વિચાર કરતા કરી મૂકે છે. આપણે આપણા વર્તમાન જીવન સાથે આ પ્રસંગને સરખાવીએ તે આપણું જીવન કેવું વામણું લાગે ? આપણે જ્યાં જઈએ ત્યાં ભય જ ઊભું કરીએ છીએ, આપણી વાણીમાં અભય નથી, આપણા વર્તનમાં અભય નથી, આપણા હૈયામાં અભય નથી. ચારે બાજુ ભયનું સામ્રાજ્ય પ્રવર્તી રહ્યું છે. આપણા સમાગમમાં આવનાર આપણે ભય રાખે અને સામાના સમાગમમાં જતાં આપણે ભય રાખીએ. આ રીતે અરસપરસ ભય ને અવિશ્વાસ ઊભાં થયાં છે. ખરી રીતે આ ભય હોવા ન જોઈએ. પ્રાણી અને માનવી વચ્ચે તે અભય અને વિશ્વાસ હવે જોઈએ!
ભગવાનનાં ઘણાં વિશેષણોમાં એક વિશેષણ છે મચરયાળ કેવું સુંદર છે. આ વિશેષણ! ભગવાન અભયના દેનારા છે. દુશ્મનનેય ભગવાન તરફથી ભય નહિ, કૂર પ્રાણ પણ ભગવાન પાસે અભય થઈને આવે. એટલે ભગવાન સાચા અર્થમાં દાતા છે. આપણે એમના જ ભક્ત છીએ, પણ આપણે દાતા
