________________
વિજયને ડકે
તે સ્મિત કરી રાણી કહે છે: “રાજન ! આપને આમાં આશ્ચર્ય શું થાય છે ? પ્રયત્ન કરતાં દરેક કાર્ય સિદ્ધ થાય છે. સાથે તે વધે. ગાય તો શું પણ વજનદાર એવી ભેંસ પણ કાંધ પર ઉપાડી શકાય છે ?”
કહેવું સહેલું છે, કરવું મુશ્કેલ છે. બોલો છો તેમ કરી તે બતાવો કે જેથી ખબર પડે કે કામ આમ થાય છે.” રાજા ગંભીર બની આક્ષેપ કરે છે.
આ સમય ચર્ચાને અયોગ્ય જાણી, ચર્ચા પડતી મૂકી, રાણું નિરધાર કરે છે, કે આ વાતને સચોટ પુરા અવસરે રાજાને આપે. ખરેખર, નિશ્ચિત હૃદયના માને, ભુજાવડે સાગર તરી શકે છે, પગવડે અરણ્ય ઓળંગી શકે છે, ભયંકર ગણુતા સિંહને વશ કરી શકે છે, દુર્ધર ઇન્દ્રિયને જય કરી શકે છે, દુઃસાધ્ય વિધાને મેળવી શકે છે, મનને નિયંત્રિત કરી શકે છે, ધારેલી ધારણ સફળ કરી શકે છે, અને અમોઘ મુક્તિને પ્રાપ્ત કરી શકે છે !
પોતે બોલેલાં વચનને કેવી રીતે પાર પાડવું, એની ચિન્તામાં બેઠેલી રાણીને ખબર મળ્યા કે, ગૌશાળામાં એને વહાલી ગણાતી ભેંસને પાડી અવતરી છે. આ સમાચાર મળતાં જ એને એક સુંદર વિચાર સૂઝી આવ્ય–ગૌશાળા મહેલની નીચે જ છે. માત્ર ત્રીસ પગથિંયાનું છેટું છે, એકાત છે, ચાલ, આવતી કાલથી પાડીને પ્રયોગ કરીએ * . બીજે દિવસે રાણી વહેલી ઉઠે છે, કછોટે મારે છે. ગાય દોહે છે. પીવાય તેટલું દૂધ પી લે છે. બાકીનું પાડીને પીવા દે છે. પછી પાડીને પિતાની કાંધ પર ઉપાડી ત્રણ ચાર વાર દાદર ચડ ઉતર કરે છે. અને પાડીને ગૌશાળામાં મૂકી દે છે. આમ રોજ કસરત વધે છે, સ્નાયુ (મસળ) ગોળ બને છે. શક્તિ સૂરે છે. થોડા જ દિવસમાં કોમળાંગીનું શરીર એક પિલવાનના રૂપમાં પરિણમે છે. સમયનાં
