________________
ધરા ફાટશે, આભ તૂટશે, ગગનના તારાઓને વસુંધરા પર ઢગલો થશે, ચન્દ્રમાંથી અંગારા ખરશે, પથ્થર પર કમળ ઊગશે,, વિશ્વને રંગ પલકમાં મેઘ ધનુષ્યની જેમ પલટાઈ જશે, સાગરે ભાજ મૂકશે. તેય મારા ઉપાડેલા કાર્યને તે કોઈ રોકી શકશે નહિ. આવી ધિર્યતા અને વાસ્તવિક ભાવનાની નક્કરતાથી ઉપાડેલું વિરાટ અને દુ:સાધ્ય કાર્ય પણ સાધક માટે નાનું અને સુસાધ્ય બની જાય છે!
આ વિરાટ કાર્ય મારાથી થશે કે નહિ?—આમ કેવળ વિચારૂ માં જ જીવન વ્યતીત કરનાર પામર માનવ, કોઈ કાળે કાર્યસિદ્ધિ કરી શકતો નથી!
હિમ્મત અને ઉત્સાહન પૂરથી આગે કદમ ભરનાર માનવ જ વિશ્વમાં વિજયની પતાકા ફરકાવે છે ! .
કેવળ તગદીર પર ભરેસે રાખી તબિજને જતી કરવી, એ તે માણસાઈનું દેવાળું અને અશક્તિનું પ્રક્શન છે!
કાર્યની ધગશ અને ઝીણવટપૂર્વકની સાધના, સાધકને પૂર્ણપણાને કેમ પમાડે છે તેના પર તમને એક પ્રાચીન દ્રષ્ટાન્ત આપું–
ઉજાણીને દિવસ છે. માનવ સાગર ઉપવન ભણી ઉભરાઈ રહ્યો છે. આનનું વાતાવરણ મૂર્ત સ્વરૂપમાં દશ્યમાન થાય છે. નટગણુની કળા આજે પૂર બહારમાં ખીલી છે. એક ચતુર નટ પોતાની કાંધ પર ગાયને ઉપાડી કળા કૌશલ્યવડે જનતાના હૈયાને ડોલાવી રહ્યો છે. લોકોના મુખમાંથી એક જ અવાજ નીકળે છે. “શું એનું બળ! શું એની નિપુણતા !”
ઉપવનના એક ઊંચા મંચ પર બેઠેલા રાજા ને રાણી આ દશ્ય જોઈ પ્રસન્ન બને છે. રાજા રાણીને કહે છે “ આનું કેવું અપૂર્વ બળ ! ગાય જેવી ગાયને પણ કાંધ પર ઉપાડે છે. અજબ છે, આનું બળ !”
