________________
વિકીપરાકે
માઝમ રાતે આકાશમાંથી એક ગાય ઉતરીને, ધીરગંભીર ગતિએ, બગીચામાં ચરવા લાગે છે આ દશ્ય જોઈ, ચક્તિ બને તાપસ એકદમ દેડીને ગાયનું પૂછડું જોરથી પકડી લે છે, પૂછડું પડતાં જ ગાય ગગનમાર્ગ પક્ષીની જેમ ઊવા માંડે છે. ગાયના પૂછડા પર લટકતે તાપસ, ઉપર ગાયની લાતથી ગભરાય છે, અને નીચે પૃથ્વીના ઊંડાણને જોઇ આંખ મીચે છે. ન રહ્યો આકાશને કે ન રહ્યો પાતાળ ? જાણે ત્રિશંકુ !
થોડી જ વારમાં ગાય કોઈ એક સ્વર્ગીય ઉપવનમાં જઈ શંભે છે. ગાયનું પૂછડું છોડી ચારે તરફ દષ્ટિ ફેરવી, ત્યારે જ એને જણાય છે કે, ભવ્ય મહેલાતોથી સુશોભિત આ તો સ્વર્ગને જ. એક વિભાગ છે.
અહિ મહામૂલા રત્નથી જડેલા પગથિયાવાળી વાવડી પિતાના નિર્મળ જળરૂપ સ્વચ્છ દાંતમાંથી હાસ્ય કિરણના રૂપેરી ટુકડા પાથરી રહી છે. આ વાવડીમાં વિકસતી કમલિની, સૂર્યના પુરોગામી અચ્છના રકતવણું મુખડાને નિરખવા વારંવાર ઊંચી નીચી થઇ રહી છે. સૂર્ય પણ પિતાની વિરહિણી કમલિનીઓના મધુર સ્મિતનું પાન કરવા અરુણની પાછળ ધસમસતા ભારતે ધેડે આવી રહ્યો છે. આ અનિર્વચનીય દશ્યમાં મગ્ન બનેલા તાપસના કાનમાં નવીન શબ્દોને પડ પડે છે –
: તાપસ! આમ મુગ્ધ કેમ બની ગયું છે? જે હું કામધેનું છું, મારા જ આ ઊંચાં મંદિધ છે. તારા નયનને ચકિત બનાવી દેતી આ રત્નજડિત પગથિયાંવાળી વાવડી પણ મારી જ છે, અને આ ફલ, ફૂલ ને વેલડીઓથી વિંટળાએલ. ઘનઘોર ઘટાદાર તરારેથી શોભતું ઉપવન પણ મારું છે. છતાં મારા જાતિ સ્વભાવ પ્રમાણે મારું આ સુંદર ઉપવન મૂકીને પારકા બગીચામાં ચોરીથી ચરવા જાઉં છું. જેમ કપૂરનું ખાતર નાખે,
