________________
૧૮
સંગને રંગ
- એક દિવસ લાગ જોઈ લમ્બકર્ણ ગર્દભને ગાયે હસીને પૂછયું. “હે દીર્ધદત-ભદન્ત–ગર્દભરાજ ! આપનું શરીર તે ઘણું જ સુંદર છે, આપ એવી તે કઈ અમૂલ્ય ચીજ ખાઓ છે કે જેથી આપનું શરીર આ હદે પહેંચ્યું છે?”
પિતાના શરીરની આવી સુંદર પ્રશંસા સાંભળીને ગર્દભરાજ તે એકદમ ફૂલાયા અને ભંકણ કરી ઉત્તર આપ્યઃ “હે ગે બહેન! તને શું કહું ! એક પટેલની એવી સુંદર વાડી છે કે જેમાં સદા લીલીછમ વનસ્પતિઓ તે હેય જ. અને જુદા જુદા ફળો પણ કદી કદી.. મળી આવે તે નફામાં. આને હું સાહસ ખેડી ઉપભોગ કરું છું. તમારે પણ જે તે ખાવું હોય તો ચાલો મારી સાથે.” આ વાત સાંભળી ગાયનું મન લલચાયું. પણ ગાયને ખબર ન હતી કે દુજનની સોબતથી થતા લાભ, તે વાસ્તકિ રીતે લાભ નથી પણ ગેરલાભ જ છે. તોય લોભથી લોભાઈને ગાયે તે વાડીમાં આવવાની હા પાડી
દીધી.•••••
ગધેડે લાગ જોઈને રાત્રે પોતાની સાથે ગાયને લઈ તે વાડીમાં ગયે. વાડીમાં બન્ને જણ ચરવા લાગ્યા, ગધેડે તે પિતાના જાતિસ્વભાવ પ્રમાણે જે મળ્યું તે ચાવવા જ માંડ્યો. થોડીવારમાં તે ફળફૂલ, ભાજીપાલો, જે મળ્યું તે ખાઈને પેટ ભરી તૈયાર થઈ ગયે. પણ ગાય તે પિતાના જાતિસ્વભાવ પ્રમાણે કોમળ તણાચ્છાદિત ભૂમિને શોધતી હોવાથી અને ધીમે ધીમે ચરતી હોવાથી હજુ તે તે ભૂખી જ હતી. એવામાં ગભરાજે ગાય પાસે આવીને ધડાકો કર્યો; “મારું પેટ ભરાઈ ગયું હોવાથી મને ભંકણું કરવાનું મન થયું છે, માટે ચાલે ! હું તે
ખાવાની મઝા તે હમણાં જ આવી હતી અને એવામાં આ ઓચિંતે ધડાકો સાંભળી ગાય ચમકી અને દીનતાથી ગાય બોલી અરે! ભલા ગભરાજ! હજુ તે મેં બરાબર ઘાસ ચાખ્યું પણ
