________________
કલાની ઉપાસિકા
દ્વારા પામી ગયા. એ વધાઃ “વત્સ! તારી ઉમિઓ પર કુઠારાઘાત કરવા હું નથી માંગતે; પણ તારા મધુર કંઠમાં કોઈ અલૌકિક કમળ મોહિની ભરેલી છે, જે સંગીત કલાવિહીન હૈયાંને પણ થંભાવી દે! એમાં વળી તારી વિશ્વ વિજયેત્રી કવિતા ભળે એટલે સચેતનને તે શું પણ અર્ધચેતનવાળાને પણ નચાવી મૂકે ! એ કોઈના માટે મોહનું સાધન ન થાય તે કલ્યાણ! તેય તારી તીવ્ર ઇચ્છા જ હોય તો તારી કોમળ ઊર્મિઓની વેલડીઓને કચડી નાખવા હું . નથી માંગતો-તારા ચિત્તનો આહલાદ તારે માર્ગદર્શક બનો!” “
અને કલાધરના કોમળ કંઠમાંથી સંગીતના મંજુલ સૂર રેલાવા લાગ્યા. પુષ્પના અંતરની નાજુક મૃદુતા, એનાં સ્વરે સ્વરમાંથી ઝરવા લાગી. રાત્રિની નિરવતામાં મહકતાની મહેફિલ જામવા લાગી. મોરલાં તરુવરેની શાખા પરથી એ પર્ણકૂટી પાસ આવી, પૂર્ણ કલા કરી નાચવા લાગ્યા. કોયલડી, આ માદક સૂર સાંભળી સંગીતના પૂરમાં તણાવા લાગી. સંગીતના સૂરો ભલયના વાયુ સાથે તોફાન કરતા દૂરદૂરના મેદાનમાં રમવા લાગ્યા. બે જ પળમાં કુસુમના શૃંગારથી સજ્જ બનેલી વનસૃષ્ટિ, દિવ્ય સંગીતમાં સ્તબ્ધ બની ગઈ! -
પણ અરુણુએ તે આ મંજુલ સંગીત, ચાતકની જેમ અનચિત્ત બની પીવા જ માંડયું..!
અરુણ સંગીતકલાની ઉપાસિકા હતી. એ રાજકુમારીએ વિલાસને ડેકર મારી સંગીતકલાને ચરણે જ પિતાનું સંપૂર્ણ જીવન સમપ્યું હતું. શહેરના કૃત્રિમ વાતાવરણને ત્યજી એણીએ આ કુદરતના મને વાતાવરણવાળી કુટિરમાં વાસ કર્યો હતો. દિવસભર એ કુટિરમાં સંગીતકલાની મહેફિલ જામતી. સંગીતકલાના સાચા કલાધરો આ કુટિરને તીર્થરૂપ માનતા અને એમાં રહેલી અરુણાને, કલાની પવિત્ર દેવી ભાનતા.
વાસ્તવિક રીતે એ સ્વતંત્ર હતી. સંયમની દષ્ટિએ એણીનું જીવન
