________________
સેહામણું રજની, તારા અંકિત અંબરને ઓઢી વિહરવા નીકળી હતી, ચન્દ્રિકા અમીધારા રેલાવી રહી હતી, પૃથ્વીને શ્વેત પ્રકાશથી રૂપેરી ચાંદની લીપી રહી હતી. નિરવતા પ્રશાન્ત નિદ્રામાં વિરમી રહી હતી, ગુલાબી હવામાં તરુવરે ઝોલાં ખાઈ રહ્યા હતાં, ચેતનાસૃષ્ટિનાં બિડાયેલા નયને પર રજની પોતાના કોમળ કરવડે સ્પર્શ કરી મન્દ ગતિએ પશ્ચિમ ભણી સંચરી રહી હતી, મલયને સમીર પુષ્પોની કોમળ કળીઓ સાથે ગેલ કરી રહ્યો હતે, વચ્ચે વચ્ચે વસન્તની કોક્ષિા મધુર ટહૂકા કરી રજનીની ગતિને સુચવી રહી હતી, ત્યારે એક યુવાન સંગીતના કલાધર સાધુએ, પિતાની હૈયા -ઉમિને સંગીતના મધુર સૂરોમાં વહેતી મૂકવાને પ્રારંભ કર્યો.
ક્લાના ચરણમાં ઊભી, જીવન સંધ્યા જીવન અપે નયનમાં દિવ્ય સ્વપ્નાંઓ.
“વત્સ! રહેવા દે! આ સમય ગાવાને નથી. આ પ્રશાન્ત રજનીમાં સાધુઓ માટે તે માનનાં જ ગાન હેય.” વહાલભર્યા શબ્દમાં ભાવિદ્રષ્ટા ગુરુએ સૂચન કર્યું. - ગુરુદેવ, શું સાધુ બન્યા એટલે ભાવનાને પણ તરછોડવાની? શું સાધુઓ સંગીત કલાના દેશી હોય ? અને પ્રશાન્ત રજની એ એમનું બધૂન હેય ? મને, મારા અન્તરમાં ઉછળતી ઉમિઓ પ્રેરણા કરી રહી હોય એને હું કેમ સંધી શકું ? ઊર્મિઓને ગુંગળાવવી એ તે જીવનને ગુંગળાવવા જેવું થાય. ગુરુદેવ! છતાં આપની આજ્ઞા પ્રમાણુ!' તીવ્ર વેદના અનુભવતા કલાધેલા શિષ્ય કહ્યું..
શિષ્યના હૈયામાં છલકાતી ભાવનાને ગુરુ એના ભાવઘેરા શબ્દો
