________________
૩૨
યોગદષ્ટિ સમુચ્ચય
આ તારાદષ્ટિવાળા જીવોને હવે સંસારનો ભય હોતો નથી. “સંસારથી ક્યારે પાર ઊતરશે? ક્યારે મારા આત્માની સિદ્ધિ થશે?” એવા સામાન્ય વિકલ્પો તેને આવતા હોય પણ ચતુર્ગતિરૂપ સંસારનો તેમને તીવ્ર ભય હોતો નથી. કારણકે તત્ત્વનો નિર્ણય કરીને તેઓ એવો સુનિશ્ચિત ધર્મ કરતા હોય છે. પોતે જે ધર્મ કરે છે તેમાં તેમનો એટલો અડગ વિશ્વાસ હોય છે કે હવે ધર્મ જ પોતાને દુર્ગતિથી અને સંસારથી બચાવશે અને મોક્ષમાં પહોંચાડશે. પાપનો ભય હોવાથી તેઓ ભારે અશુભ પ્રવૃત્તિ કરતા નથી હોતા, એટલે વર્તમાનની અશુભપ્રવૃત્તિના કારણે તેમને સંસારમાં રખડવાનો કોઈ ભય નથી. સાથે સાથે ભૂતકાળના કરેલ અશુભને પણ જો તે અનિકાચિત હોય તો પ્રાયશ્ચિત્ત આદિથી ઘણું નબળું પાડી દીધું છે. એટલે તેના તરફથી પણ ભયનો પ્રશ્ન નથી હોતો. અંજનાસુંદરી, સીતા સતી જેવાં પ્રબળ અશાતાના ઉદયમાં અનેક આપત્તિઓ વચ્ચે પણ વૈર્ય રાખી શક્યાં અને વૈરાગ્ય ટકાવી શક્યાં, તેમાં તેમનો ધર્મ ઉપરનો અટલ વિશ્વાસ જ કારણ છે. ધર્મ જ પોતાનું રક્ષણ કરશે એવી તેમની દઢ શ્રદ્ધા છે. નિકાચિતકર્મના ઉદયમાં પ્રશ્ન ખરો. તેમાંય ચારિત્રમોહનીય કરતાં દર્શનમોહનીય જો નિકાચિત ઉદયમાં આવી જાય તો જીવને અવશ્ય પટકે છે અને સંસારમાં રખડાવે છે.
તારાદષ્ટિવાળા જીવોમાં ઔચિત્યપાલન એટલી કક્ષાનું આવ્યું છે કે તેઓ અશુભપ્રવૃત્તિ શક્ય હોય ત્યાં સુધી કરતા નથી અને શુભકાર્ય કર્યા વગર રહેતા નથી. બધાં ધર્મકાર્યોમાં તેમને આદર હોવાના કારણે ઉચિત કાર્યને કદી ય તે ચૂકતા નથી. અજ્ઞાનતાના કારણે નાનાં નાનાં અનુચિત કાર્ય કદાચ તેમનાથી થઈ જતાં હોય, પણ અત્યંત અનુચિત કાર્ય જેને કહેવામાં આવે તેવાં કાર્યો તો અજ્ઞાનતાથી પણ તેમના હાથે થતાં જ નથી. કર્મની મંદતાના કારણે તેમનો આવો જ સ્વભાવ હોય છે. જેમ નીરોગીતા તરફ જેમનું વલણ હોય તેમને કદાચ પથ્યાપથ્યનું કાંઈ જ જ્ઞાન ન હોય તો પણ સ્વભાવથી પથ્ય ખાવું જ ગમે છે અને અપથ્ય ખાવું ગમતું નથી, તેમ આ જીવોને તેનાથી થતા લાભાલાભનું ખાસ જ્ઞાન ન હોય તો પણ સ્વભાવથી જ તેમને ક્ષુદ્રતા, તુરછતા વગેરે દોષ ગમતા નથી હોતા અને ઉદારતા, ગંભીરતા વગેરે ગુણો જ તેમને પ્રિય હોય છે. તેથી સમજતા ન હોય પણ સર્વ ઠેકાણે ઉચિત જ પ્રવૃત્તિ હોય છે.
તારાદષ્ટિવાળા જીવો જ્યારે ગુણોની બાબતમાં પોતાના કરતાં ઊંચી ભૂમિકામાં રહેલા જીવોને જુએ છે ત્યારે તે ભૂમિકાના ગુણોને મેળવવાની તેમને લાલસાયુક્ત જિજ્ઞાસા હોય છે; અર્થાત્ ગુણોને સમજવા માત્ર નહિ પણ તેને મેળવવા માટે જાણવાની તેમને ઇચ્છા હોય છે. પોતાનાથી ઊંચી ભૂમિકાના ગુણોને જાણીને તે મેળવવા ઇચ્છતો હોય છે. વળી વંદનાદિ ધર્મક્રિયા કરતી વખતે પોતાનાથી તે ક્રિયા બરાબર ન થતી હોય અને