________________
દશવૈકાલિકસૂત્ર ભાગ-૪
અધ્ય. ૯.૧ સૂત્ર-૧
न
મ
‘થંમા વત્તિ, અન્ય વ્યાવ્યા-‘સ્તમાતા’ માનાદા નાત્યાવિનિમિત્તાત્ ‘ઝોયાના’ अक्षान्तिलक्षणात् 'मायाप्रमादादिति मायातो- निकृतिरूपायाः प्रमादाद्-निद्रादेः सकाशात्, किमित्याह- 'गुरोः सकाशे' आचार्यादेः समीपे 'विनयम्' आसेवनाशिक्षाभेदभिन्नं 'न शिक्षते' * नोपादत्ते, तत्र स्तम्भात्कथमहं जात्यादिमान् जात्यादिहीनसकाशे शिक्षामीति, एवं क्रोधात्वचिद्वितथकरणचोदितो रोषाद्वा, मायातः शूलं मे क्रियत इत्यादिव्याजेन, प्रमादात्प्रक्रान्तोचितमनवबुद्ध्यमानो निद्रादिव्यासङ्गेन, स्तम्भादिक्रमोपन्यासश्चेत्थमेवामीषां मो विनयविघ्नहेतुतामाश्रित्य प्राधान्यख्यापनार्थः । तदेवं स्तम्भादिभ्यो गुरोः सकाशे विनयं न शिक्षते, अन्ये तु पठन्ति - गुरोः सकाशे 'विनये न तिष्ठति' विनये न वर्त्तते, विनयं नासेवत નૃત્યર્થઃ । કૃદ્દ = ‘તે વ તુ' સ્તમ્ભાવિવિનયશિક્ષાવિઘ્નહેતુ: ‘તસ્ય’ નઙમતે: ‘અમૃતિમાવ’ इति अभूतेर्भावोऽभूतिभावः, असंपद्भाव इत्यर्थः, किमित्याह - ' वधाय भवति' गुणलक्षणभावप्राणविनाशाय भवति, दृष्टान्तमाह - ' फलमिव कीचकस्य' कीचको - वंशस्तस्य यथा फलं वधाय भवति, सति तस्मिंस्तस्य विनाशात्, तद्वदिति सूत्रार्थः ॥ १ ॥
त
FE
F ”
त ટીકાર્થ : જાતિ, કુળાદિ નિમિત્તથી ઉત્પન્ન થયેલા અભિમાનથી કે અક્ષમા સ્વરૂપ ક્રોધથી, કપટથી કે નિદ્રાદિ પ્રમાદથી જે સાધુ આચાર્યાદિ ગુરુની પાસે વિનયને આસેવનાશિક્ષાના ભેદોથી જુદા જુદા વિનયને ગ્રહણ કરતો નથી...
તેમાં અહંકારથી “હું જાત્યાદિવાળો શી રીતે જાત્યાદિહીનની પાસે શીખું? એમ ક્રોધથી આ પ્રમાણે કે કોઈક બાબતમાં સાધુએ ખોટું કર્યું અને ગુરુએ ઠપકો આપેલો હોય તો એ સાધુ ગુરુ પાસે ગ્રહણાદિ શિક્ષા ન લે. અથવા તો બીજા કોઈ શા કારણસર રોષ થવાથી એ શિક્ષા ન લે.
शा
મ
최
માયાથી આ પ્રમાણે કે “મને શૂળ થાય છે” એ બહાનાથી શિક્ષા ન લે.
ना
પ્રમાદથી આ પ્રમાણે કે “પ્રસ્તુતમાં ઉચિત શું છે ? એ નહિ જાણતો તે ઊંઘ વગેરેના ના ૐ વ્યાસંગથી (નિદ્રામાં લીનતા દ્વારા) શિક્ષા ન લે.” (અત્યારે મારે ગુરુ પાસે શિક્ષા લેવી મૈં ઉચિત છે... એ બધું ન સમજે અને ઉંઘ વગેરેમાં જ મસ્ત રહે...)
७५
અહીં માન, ક્રોધ વગેરે ક્રમનો ઉપન્યાસ આ રીતે જ આ માનાદિની * વિનયવિઘ્નહેતુતાને આશ્રયીને પ્રધાનતા બતાવવા માટે કરેલો છે. (માન વિનયમાં
* વિઘ્નકરનાર સૌથીપ્રધાનકારણ છે. ક્રોધ એના કરતાં નાનું કારણ... એમ નિદ્રા | સૌથીગૌણકારણ...)