Avashyak Niryukti Part 02

SR No.: 005754
Original Sutra Author: N/A
Author: Aryarakshitvijay
Publisher: Vijay Premsuri Sanskrit Pathshala
Publication Year: 2010
Total Pages: 414
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati & agam_aavashyak
File Size: 9 MB

Page 282

ચંદનબાળાના હાથે પ્રભુનું પારણું (નિ. પ૨૦-૫૨૧) ૪ ૨૬૫ सो मम नत्थि, ताहे सो पिल्लियओ, सा घरे छोढूणं बाहिरि कुहंडिया, सो कमेण आगओ पुच्छइकहिं चंदणा ?, न कोइवि साहइ भयेण, सो जाणति-नूणं रमति उवरिं वा, एवं रातिपि पुच्छिया, जाणति-सा सुत्ता नूणं, बितियदिवसेऽवि सा न दिट्ठा, ततिय दिवसे घणं पुच्छइ-साहह मा भे मारेह, ताहे थेरदासी एक्का, सा चिंतेइ-किं मे जीविएण?, सा जीवउ वराई, ताए कहियं-अमुयघरे, तेण उग्घाडिया, छुहाहयं पिच्छित्ता कूरं पमग्गितो, जाव समावत्तीए नत्थि ताहे कुम्मासा दिट्ठा, 5 तीसे ते सुप्पकोणे दाऊण लोहारघरं गओ, जा नियलाणि छिंदावेमि, ताहे सा हत्थिणी जहा कुलं संभरिउमारद्धा एलुगं विक्खंभइत्ता, तेहिं पुरओकएहिं हिययब्भंतरओ रोवति, सामी य अतियओ, ताए चिंतियं-सामिस्स देमि, मम एवं अहम्मफलं, भणति-भगवं ! कप्पइ ?, सामिणा पाणी
તે મારો રહેશે નહિ.” આમ મૂલાએ તે બધાને ડરાવ્યા. ચંદનાને ઘર(ઓરડા)માં નાંખી બહારથી ताणु भारी ही. श्रेष्ठ मावाने पूछे छ – “यंना या छ ?” भयथा ओ६४वा मापता 10 નથી. તેથી તેને લાગ્યું – “રમતી હશે અથવા ઉપર હશે.” આ પ્રમાણે રાત્રિએ પણ શ્રેષ્ઠિએ यंदन। विषे १७॥ ४२१. त्यारे ५५ ६४वा न भगता ते सायुं : - "सू 5 शे." બીજા દિવસે પણ ચંદના દેખાઈ નહિ. ત્રીજા દિવસે આગ્રહપૂર્વક દાસ-દાસીને પૂછ્યું – “हो, तेने भारी न नil." त्यारे में वृद्ध हासीमे वियायु, – “वे मारे, वीने शुं ४२वानु ? तेना ४२ता नियारी ते भलेने वे" अम वियारी ती , – “हना अभु 15 ઘરમાં છે.” ધનાવહે ઘર ઉઘાડ્યું. સુધાથી પીડિત જોઈને તેણે ભાત ગોતવા લાગ્યા. ભાત પુરા થઈ ગયેલા હોવાથી નહોતા ત્યારે અડદ દેખાના, ધનાવહે તે અડદ સૂપડાના એક ખૂણામાં નાંખી તેણીને આપ્યા અને પોતે ‘સાંકળોને તોડાવું' એમ વિચારી લુહારના ઘરે ગયો.
આ બાજુ જેમ આલાન સ્તંભથી છૂટી કરાયેલી હાથણી પોતાના મૂળસ્થાનનું સ્મરણ કરે તેમ ચંદના પણ ઊંબરાને એક પગથી ઓળંગી પોતાના કુળને યાદ કરવા લાગી, અને તે બધા 20 નજર સામે આવવાથી હૃદયમાં રડવા લાગી. તે સમયે સ્વામી ભિક્ષા માટે પ્રવેશ્યા. તેણીએ વિચાર્યું – “હું આ મારા અધર્મનું પાપનું ફળ અડદ સ્વામીને આપું.” એ પ્રમાણે વિચારી तीये भगवानने युं- “भगवन् ! मा ८५शे ?” स्वामी या२ ५२ नो ममियह पूरी
५२. स मम नास्ति, तदा स प्रेरितः (भीतः), तां गृहे क्षिप्त्वा कोष्ठागारो मुद्रितः, स क्रमेणागतः पृच्छति-क्व चन्दना ?, न कोऽपि कथयति भयेन, स जानाति नूनं रमते उपरि वा, एवं रात्रावपि पृष्टा, 25 जानाति सा सुप्ता नूनं, द्वितीयदिवसेऽपि सा न दृष्टा, तृतीये दिवसे घनं पृच्छति-कथयत मा यूयं मारयत, तदा स्थविरदास्येका, सा चिन्तयति-किं मम जीवितेन ?, सा जीवतु वराकी, तया कथितम्-अमुकस्मिन् गृहे, तेनोद्घाटितं, क्षुधाहतां प्रेक्ष्य कूरः प्रमार्गितः, यावत्समापत्त्या नास्ति तदा कुल्माषा दृष्टाः, तस्यै तान् सूर्पकोणे दत्त्वा लोहकारगृहं गतो यन्निगडान् छेदयामि, तदा सा हस्तिनी यथा कुलं संस्मर्तुमारब्धा देहली विष्कम्भ्य, तेषु पुरस्कृतेषु हृदयाभ्यन्तरे रोदिति-स्वामी चातिगतः, तया चिन्तितं स्वामिने ददामि, 30 ममैतदधर्मफलं, भणति-भगवन् ! कल्पते ?, स्वामिना पाणि: * कुडुम्बिया प्र०. + परियणं प्र० .