________________
" तथा देवद्व्यकी वृद्धि वास्ते प्रतिवर्ष मालोट्टन करे, इन्द्रमाला तथा और माला भी यथाशक्ति करे, ऐसें ही पहरावणी, नवीन धोती, विचित्रप्रकारका चंदुआ, अंगलुहणां, दीपक, तेल, जातिवंत केसर, चन्दन, बरास, कस्तूरी प्रमुख चैत्योपयोगी वस्तु, प्रतिवर्ष यथाशक्ति से देवे'
પાનું ૪૭૪ મું. આ ઉપરથી વાંચનાર સમજશે કે-શ્રાદ્ધવિધિકારે “જિનધનવૃદ્ધિ ને માટે ઉત્સર્ષણપૂર્વક આરતી ઉતારવાનું જે કથન કર્યું છે, તેને અર્થ
બોલી બોલવા પૂર્વક આરતી ઉતારવી” એવો જે થતો હત, તો શ્રી આત્મારામજી મહારાજ તેવો અર્થ શું ન કરત ? જ્યારે તેઓ સાહેબે પણ તે અર્થ નથી કર્યો, તે પછી તે અર્થ તરફ ખેંચતાણુ કરવી નકામી છે.
ખુદ શ્રાદ્ધવિધિકાર મહારાજ પણ, “રેવદ્રવ્ય વૃદ્ધિ નેત્રમસ્ટિાર x ” એ પ્રસ્તુત પાઠનું આગળ ૧૬૬ મા પાનામાં - વિવરણ આપતાં, “ઉત્સર્પિણ” શબ્દને અંગે બોલી બોલવા કે ચઢાવો કરવા સંબધી કંઈએ લખતા નથી. જૂઓ તે પાઠ–
एवं परिधापनिकानव्यधौतिकविचित्रचन्द्रोदयाङ्गरूक्षणदीपतैलजात्यचन्दनकेसरभोगाद्यपि चैत्योपयोगि प्रतिवर्ष यथाशक्ति મોચ”
આનો અર્થ એ છે કે-“પહેરામણી, નવીન ધોતી, વિચિત્ર ચન્દરવા, જંગલૂહણ, દીપ, તેલ, ઉત્તમ ચન્દન, કેસર વગેરે ચોપયોગી ચીજો પ્રતિવર્ષ મૂકવી.”
હવે વિચાર કરો કે –“ઉત્સર્પણ” ને અર્થ, “બોલી બોલવી” થતો હત તે ખુદ શ્રાદ્ધવિધિકારજ તેવો અર્થ કાં ન લખત ? જ્યારે શ્રાદ્ધવિધિના બનાવનાર પોતે જ પોતાના “ઉત્સર્પણ' શબ્દનો અર્થ,
બોલી બોલવી” એવો કરતા નથી, તે પછી તેમનાથી વિરુદ્ધ છે ઉલટો અર્થ આપણાથી કેમ કરી શકાય ?
“શબ્દચિન્તામણિ,” “શબ્દસ્તોમમહાનિધિ” વગેરે લેણે ૨૬ ધાતુને અર્થ, “ ક્ય પુરતો જતો” અર્થાત્ |
