________________
જીવનસંધ્યા
પણ સુરેશની સમજફેર હતી. મેંતીલાલના પ્રશ્નને આશય જુદો જ હતો. તેમણે ધીરે ધીરે કહ્યું: “સુરેશ તું એક વાર અરુ પાસે જા, તેને તો કશો વાંક હતો જ નહી.”
સુરેશ અસહ્ય વિસ્મયથી ચમકી ઊઠ્યો. બરાબર આ જ પ્રન ડીવાર પહેલાં નિર્મળાએ કર્યો હતો, પરંતુ નિર્મળાને રોકડ જવાબ દેવામાં કશી હરક્ત નહોતી, પણ અહીં રેકડે જવાબ દેવાય તેમ નહોતું. માત્ર છટકવાનું જ હતું.
કમળાએ આગ્રહભર્યા નેત્રે પુત્ર તરફ દષ્ટિ કરતાં કહ્યું : “સરૂ, તું જરાયે સંશય કર્યા વગર એક વાર મોટા ભાઈ પાસે જા, એટલે તે...”
માતાનું વાક્ય પૂર્ણ થાય એ પહેલાં જ સુરેશે આરક્ત વદને કહ્યું: “હું ત્યાં જઈ શકીશ નહિ.”
મોતીલાલ વિસ્મય પામતાં બોલ્યાં : “કેમ?”
વળી પાછે ન સમજાય એ કઠીન ન કેમ? સુરેશ અસ્થિર થઈ ગયે. આ લેને કેવી રીતે સમજાવી શકે કે ત્યાં જઈ શકાય તેમ નથી! મોટા ભાઈને મોટું દેખાડતાં કેટલી શરમ આવે છે એ શું આ લેકે સમજી શકતા નહી હોય? સુરેશ નીચી નજરે મૌન રહ્યો.
કમળાએ હતાશ ભાવે પુત્ર સામે જોતાં કહ્યું : “ભાઈ, તું નહિ જઈ શકે તો કોણ જશે? અત્યારે અહીં બીજું કશું હતું?”
સુરેશે કશે ઉત્તર ન આપે.
કમળા મુખ્ય સ્વરે બોલવા લાગી : “ નાની વહુની સ્થિતિને વિચાર પણ કરી રહ્યો. આવાં કઈ તે કેવી રીતે સહી શકશે?”
