________________
૬૩
દારિદ્ર
સુરેશ હવે સૈાન રહી શકયો નહિ. તીવ્ર સ્વરે મેલ્યા : “ એથી ત્યાં જવામાં શે। લાભ ? ”
“ શે! લાભ ? એ તને પછી સમજાશે. તું એક વાર મારા અરુને પાછે ખેલાવી લાવ એટલે સઘળુ થઈ જશે. ”
સુરેશ માન રહ્યો.
કમળા આશામયી મનીને કહેવા લાગી : “ જે વિવાદ મે ઊભા કર્યા હતા તે હું મારા જ હાથે ભૂંસી નાખીશ. તું એક વાર માત્ર અરુને મારી પાસે ખેલાવી લાવ. મને ખાત્રી છે કે એ અવશ્ય આવશે. મારા સાદ સાંભળીને ન આવે એવા મારે અરુ નથી.......
""
સુરેશે ધીરે ધીરે કહ્યું : “ પણ મા, હજી તું સમજી શકી નથી.......
,,
ક
વચમાં જ વ્યગ્ર કંઠે કમળાએ કહ્યું : “ હું સઘળું સમજી શકું છું. કેવળ તુ જ સમજી શકતા નથી.
99
ઘવાયેલા સુરેશે કહ્યું: “તુ જ્યારે આટલું અત્યારે સમજી શકે છે તેા પછી તે આવું કર્યું. શા માટે ? ”
79
કમળાના મ્હેરા શ્યામ ખની ગયા. ઉત્તર ન મળવાથી સુરેશે કહ્યું: “ માટા ભાઇ એક વિશાળ આફ્સિના મુખ્ય કર્તાહર્તા છે, છતાં ય મને એક સામાન્ય કારકુનની જગ્યા પણ ન આપી શકયા. ” સુરેશના સુંદર વદન પર એક શ્યામ રેખા ખેંચાણી જરા રહીને તે ખેલ્યાઃ “ તે પછી કઈ શક્તિના આધારે મારે એની પાસે જવું?”
