________________
૧
દુખદ મૌન :
મૂછ જ્યારે દૂર થઈ ત્યારે મધ્યાહને સૂર્ય નમી રહ્યો હતો. અરુણે હજી સ્નાન પણ નહોતું કર્યું. ઉષાના મસ્તક પાસે બેસીને અરુણ વાયુ નાખી રહ્યો હતો. ભેજન પણ નહોતું કર્યું. ઉષાએ ધીરે ધીરે નેત્ર ખેલીને જોયું.
મસ્તક પાસે બેસીને સ્નેહપૂર્વક પરિચર્યા કેણું કરી રહ્યું છે એ જોયા વગર પણ ઉષા કલ્પી શકી.
હૃદયમાં હળવો કંપ થયો. અને એક નિ:શ્વાસ બહાર નીકળે.
અરુણે ઉષાના નયન-પલવ ખુલતાં જોઈને તેના મુખ તરફ હેજ હસીને કહ્યું: “ઉષા..!”
ફરી નયને બંધ કરતાં ઉષાએ કેવળ “હું” કહ્યું. મીંચાયેલા નયનનાં ખૂણામાંથી છટકી ગયેલાં બે અશ્રુબિંદુએ ઉષાના ગાલ પર મેતી માફક ચળકી ઊઠ્યાં.
અરુણે ઉષાના મસ્તક પર ધીરે ધીરે હાથ ફેરવતાં કહ્યું “ઉષો હવે જરા ઊઠી શકાશે?” - એવા જ સ્વરે ઉષાએ કહ્યું: “કેમ?”
આ દૂધ તૈયાર થયું છે, પીવું છે ને?” “પણ હજી મને જરા ય ભૂખ નથી લાગી.”
પાગલ છે ને ! શું હજી ભૂખ નથી લાગી? દિવસ તે આથમવા લાગે!” અરુણ આછું હસ્ય. - “ત્યારે શું તમે પણ આ દિવસ ભૂખ્યા રહ્યા છે?” અપરિસીમ ઉત્કંઠાવડે એક જ પળમાં ઉષા શય્યાનો ત્યાગ કરીને બેઠી થઈ ગઈ.
