________________
જીવનસંધ્યા
૩૨
વ્યસ્ત થતાં અરુણે કહ્યું: “એથી શું ? હું હમણા જ જમી લઈશ. તું જરાયે ચિન્તા ન કર ઉષા, તારું શરીર ઘણું દુર્બળ છે.” અરુણે ઉષાના બંને હાથ પકડી લીધા.
ના રે હવે જરાયે દુર્બળ નથી.” કહીને ઉષા ઊભી થઈ ગઈ. તેના નિસ્તેજ પર હાસ્યની ક્ષીણ રેખાઓ નાચવા લાગી.
ઉષાને રોકી શકાશે નહી એમ માનીને અરુણે સ્નાનગૃહમાં જવાની તૈયારી કરી.
સ્વામીને જમાડ્યા પછી તેના પાત્રમાં થોડુંક ભજન કરીને ઉષા શયનગૃહમાં આવી અને એક બારી પાસે બેઠી.
આ બારી એક નિર્જન માર્ગ પર પડતી હતી. સમુદાયને કલરવ આજે માઘવીને અસહ્ય લાગતો હતો.
આમ ને આમ સ્તબ્ધ બનીને તે ક્યાં સુધી બેસી રહી તેને તેને ખ્યાલ ન રહ્યો. તેની ચમક ભાંગી. અરુણના મુદ્દે કરસ્પર્શથી ઉષાએ ચમકીને કહ્યું: “કેણ! શું?”
અરુણે પ્લાન નેત્રે તેના તરફ જતાં કહ્યું: “આવા વર્તનથી શું તું પોતે પાગલ બનીને મને પણ દિવાને કરવા માગે છે?”
ઉષાનું મસ્તક ધરતી તરફ નમ્યું. અસ્કુટ સ્વરે તેણે કહ્યું: “કેમ? મેં એવું શું કર્યું ?”
“ઉષા, તારા અંતરમાં તપાસ કરીશ એટલે તને ઉત્તર મળી રહેશે. આમ મનભાવે આટલું બધું વિચારવું શા માટે જોઈએ? કેના ખાતર આવી ભયંકર ચિન્તા? તેને એવું શું દુખ છે! મને કહીશ?”
