________________
જીવન સંધ્યા
૧૦ર
કે મીઠું સ્વમ તો નહી હોય ને? તે એક ધ્યાને સ્વામીનાં નયને સામે નિહાળી રહી. અરુણે ઊર્મિભર્યા, દર્દભર્યો અને પ્રેમભર્યા સ્વરે કહ્યું: “ઉષા !”
વિહ્વળ થયેલી ઉષાનો કંઠ ચીરીને કેવળ એક જ શબ્દ બહાર નીકળ્યો:
“તમે?”
માત્ર આ એક ન્હાના શબ્દમાં કેટલી વેદના ભરી હતી ? અરુણને એ સમજાતા સમય ન લાગ્યો. તેણે કહ્યું: “હા.... ઉષા, હું છું!”
ઉષા કશું ન બોલી. સ્વામીના ખોળામાં માથું છૂપાવીને તે નિ:શબ્દ બની ગઈ. અરુણ પણ અપરાધના ગુરુભાવથી સ્તબ્ધ થઈ ગયો હતો. અરુણની ચમક ભાંગી. તેના ખોળામાં વેરાયેલાં ઉષ્ણ અશ્રુઓના સ્પર્શથી તેણે ઉષાનું વદન ઊંચું કરીને જોયું તે તેના નયનમાં આંસુને વિરાટ સાગર ઉછળી રહ્યો હતોકઈ પ્રચંડ ઝંઝાવાત સાથે. જાણે કે મહાપ્રલયની આગાહી એ અશ્રુઓમાં ચમકી રહી હતી.
વ્યાકુળ ભાવે અરુણ બે: “ઉષા, હજી પણ તું રડીશ? હવે હું તારો અનાદર કદી પણ નહિ કરું. ઉષા, મને ક્ષમા કર...”
ધીરે ધીરે ઉષાનાં નયન-નીર સુકાવા લાગ્યાં. ઘણા દિવસો પછી તે આજ સ્વામીના હૃદય પર મસ્તક રાખીને નિશ્ચિતભાવે પરમ શાન્તિભરી નિદ્રા ઝીલી શકી.
એ સ્વપ્ન કેટલું મધુર હશે? એ કાવ્યમાં કેટલું સુખ હશે? એ સુરેમાં કેટલો પ્રકાશ હશે? અને...
