________________
થઈ આશા
- પ્રાત:કાળે ઉષાની નિદ્રા તૂટી. વિનેદ કમાડ પાસે ઊભે રહીને પોકારતો હતોઃ “બાપુજી, બાપુજી, બાપુજી.”
ઉષા ઘડીભર મૌન રહી. તેણે જોયું કે અરુણ કંઈ અવાજ કરે છે કે નહિ? પણ અરુણ તો આંખો મીંચીને એમ ને એમ પડી રહ્યો.
છેવટે ઉષાએ સ્વામીને જગાડતાં કહ્યું: “સાંભળો છે? તમારે વિનોદ જ્યારને બૂમ પાડે છે?”
અરુણે એક આળસ મરડતાં કહ્યું: “ભલે.”
ઉષાએ કહ્યું: “ના, તમે ઊઠે. એ ક્યારને સાદ તમને પાડી રહ્યો છે.” કે “ઉષામને કશું ગમતું નથી.” કહીને અરુણે
ઉષાને પોતાના તરફ ખેંચીને હદય સરસી નિબઠભાવે દબાવી.
વિનેદ રડતા સાદે પિતાની માતા પાસે ચાલ્યો ગયે.
