________________
આછા અજવાળાં ;
ઉષાના ક્ષીણ શુભ્ર હાથને પિતાની બળવાન મુઠ્ઠીમાં લઈને અરુણે સ્થિરભાવે સંક૯પ કર્યો: “જે બની ગયું છે તેને પ્રતિકાર કરવો જ પડશે. આવતી કાલે જ સારા દાક્તરની સંભાળ નીચે ઉષાને મૂકીશ, અને ઉષાના અંતરમાંથી કદી પણ ક્ષમાનો લેપ થશે જ નહિ. મારા લાખો અપરાધની ક્ષમા માગીશ. એના અંતરમાં ગમે તેટલાં ચીરા પડ્યા હશે, ગમે તેટલી આગ લાગી હશે છતાં પણ મને એ જરૂર ક્ષમા આપશે.”
એક અફૂટ યંત્રણાસૂચક શબ્દ કહીને ઉષાએ વળી પાછું પડખું ફેરવ્યું. હવે અરુણને ઉષાના સર્વે અંગ તરફ તીક્ષણ દષ્ટિએ અવલોકન કરવાને સુયોગ મળે. એક ધ્યાને જોતાં જ તે ચમકી ઊઠ્યો. આ શું ? ઉષાનો ચહેરો શું આટલું બધો વિવર્ણ બની ગયા છે? આ તો કદી જોઈ શકાયું પણ નથી! ઉષા ક્યાં ગઈ ? આ તો ઉષાનું હાડપિંજર છે! આમ શા માટે બન્યું ? કેવળ માનસિક અશાન્તિના કારણે શું માણસનું શરીર આવું થઈ શકતું હશે ?
અરુણને યાદ આવ્યું કે થોડા દિવસો પહેલાં જ ઉષાએ વાયુ પરિવર્તન માટે માગણી કરી હતી. એ માગણીને સ્વીકારવાની એ સમયે અરુણને ફુરસદ પણ નહોતી. આટલી નિષ્ફરતા, આટલી અંધ મનેદશા કેમ બની ગઈ ? અને અરુણને લાગ્યું કે આ તો મારા જ પાપે ઉષા કેઈ મહારોગના જડબામાં જઈ પડી છે. એનું એના જેવું શરીર કાળના ખડક સાથે અથડાઈ રહ્યું છે! આ કલપના આવતાં જ અરુણ કંપી ઊઠ્યો. “ત્યારે શું ઉષા નહી બચી શકે? એ શું સંભવિત છે?” દેહ અને મનના અસ્થિર ચાંચલ્યને અરુણ કાબુમાં ન રાખી શક્યો. તેણે ઉષાના નિદ્રમય વદન પર પિતાનું મસ્તક છાતી પર મૂકયું. ઉષાની નિદ્રા તૂટી ગઈ. પિતાની છાતી પર સ્વામીનું મસ્તક છે એ જોવાં છતાં પણ ઉષાના મનમાં વિશ્વાસ ન જમે. આ
